Dieter Sermeus begon zijn muzikale carrière ooit in de band Orange Black, maar was het groepsstramien in 2004 beu en hij sloot zich op in zijn zolderkamer. Om uiteindelijk weer met zijn soloproject The Go Find te voorschijn te komen. Inmiddels is het 2010, zijn we drie platen verder en heeft hij gewoon weer vijf bandleden om zich heen verzameld. Tijd om de man eens aan de tand te gaan voelen voordat hij in Leuven het podium opstapt.
mij=Interview: Nathalie
Het nieuwe album heet Everybody Knows it's Gonna Happen Only Not Tonight, een hele mondvol.
‘Het was absoluut niet de bedoeling om een ongelofelijke lange titel te gebruiken, maar het moest zeker een titel met veel betekenissen zijn. De meest voor de hand liggende betekenis, voor mij dan toch, is het ecologische aspect. Je kent dat wel, met Oud op Nieuw maak je het voornemen; dit jaar ga ik eens minder met de auto rijden, mijn waterverbruik verminderen etc. Maar op dezelfde dag dat je je dat voorneemt kom je erachter dat Pavement in Brussel speelt en komt het niet goed uit. En worden die goede bedoelingen al naar morgen verplaatst. Tegelijkertijd is Everbody's Knows it's Gonna Happen Only Not Tonight toch ook wel een liefdesding. Je ontmoet iemand die je wel ziet zitten en andersom ook, eigenlijk iedereen rondom je merkt dat die spanning er is, maar die kus komt er dan toch niet van… Ook daar is het weer “everybody knows it's gonna happen only not tonight”. De drempels en de verlegenheid zijn nog te groot.'
Alleen wordt het in recensies ook aangegrepen om de plaat samen te vatten.
‘We waren ons heel bewust van het feit dat de recensenten er met zo'n titel een woordspel van zouden gaan maken. Ik lig daar niet wakker van, we doen met The Go Find gewoon toffe dingen en krijgen de kans om op veel plekken te spelen. We zijn vandaag teruggekomen uit Londen, waar we de laatste datum met The Album Leaf speelden. En je merkt ook wel dat je iets opbouwt qua fanbase door zo'n Europese tour te doen. Dan blijven we misschien wel een onder de radar groepke en zal die grote doorbraak er waarschijnlijk ook deze keer niet zijn. Maar we zijn daar zelf niet zo mee bezig, het zijn vooral anderen die dat verwachten. We willen gewoon goede muziek maken, zoveel mogelijk spelen en ons verhaal overbrengen.'
The Go Find bestaat al zo een zes jaar waarin er drie albums uitkwamen, hoe is het opnameproces geëvolueerd?
‘Vanaf mijn vijftiende speelde ik in Orange Black, waarmee we drie platen maakten en waarin we allemaal een even groot zegje hadden. Dat was ik op een gegeven moment een beetje beu, ik wilde geen compromissen meer sluiten. Ik ben dan op mijn kamer de eerste The Go Find-plaat Miami gaan schrijven. Arne van Petegem (Styrofoam) heeft die meegeproduceerd, en het label was er eigenlijk ook meteen. Wat wel betekende dat ik moest gaan optreden, alleen: ik had geen band meer. Bij het op zoek gaan naar de groep kwam ik erachter dat ik het toch ook wel gemist had om samen muziek te maken. Ik besef me nu meer dan ooit dat dat voor mij de belangrijkste reden is waarom ik muziek speel. Samen met mensen een energie opbouwen op een podium, dat is toch fantastisch om over te brengen! De tweede plaat Stars On The Wall was al meer een groepsplaat en deze helemaal. Ik schrijf nog steeds de teksten en de meeste muziek, maar het is vooral een groepsproces nu. Dat geldt eigenlijk ook voor het gebrek aan elektronica op deze plaat. We hebben nu een fantastische drummer, dus wordt er ruimte voor hem gecreëerd in plaats van voor elektronische beats. Het is op een organische manier gegroeid. Ik denk wel dat de volgende plaat weer meer elektronisch gaat zijn.'
Je haalde het zojuist al aan, het label Morr Music diende zich meteen bij de eerste plaat aan. The Go Find zit daar nog steeds goed. Hebben ze daar nog geen muziekcrisis-maatregelen moeten nemen?
‘Minder drastisch dan bij andere labels. Ik denk dat Thomas Morr een heel nuchter mens is. Daarbij heeft hij een persoonlijke band met de artiesten die via zijn label platen uitbrengen, waardoor het een gezond bedrijf is gebleven. Al heeft Morr het wel moeilijk gehad toen het probeerde de overgang te maken van pure elektronica naar bands als Seabear en ook The Go Find. Nu draait dat volgens mij wel allemaal goed. Het blijft gewoon een heel tof label om te zitten omdat ze veel aandacht besteden aan de manier hoe iets aan de man worden gebracht. Mooie hoezen, T-shirts enzovoort. Dat maakt het voor mij persoonlijk wel heel leuk. Een ander voordeel is dat Morr Music al lang bestaat en dus een groot netwerk heeft in Amerika, Europa en Japan. Je bent er dus zeker van dat de plaat overal te krijgen is, al zul je er misschien wel de moeite voor moeten doen.'
En wordt er dan nog veel aandacht besteed aan het internet? Zelf hield je een blog bij tijdens de opnames.
‘Het label is daar zeker mee bezig, maar wijzelf ook. Voor kleine groepen is het belangrijk dat je veel zelf doet. Het effect op het internet hangt af van of je op een eerlijke manier op het internet aanwezig bent. Mensen hebben het snel door als een platenlabel een blog schrijft. Ik denk dat het dan gewoon averechts werkt, je moet eerlijk communiceren met de mensen. Je moet er wel veel tijd in steken en dat kost wel veel energie. Soms ben ik daar veel mee bezig, soms ook niet. Facebook bijvoorbeeld is wel een leuke applicatie, maar ik heb niet elke dag de behoefte om mijn gemoedstoestand daar weer te geven. Het is me soms te banaal. Het is zaak een goed evenwicht te zoeken tussen interessante en eerlijke content en dat te communiceren. Maar daar krijg je dan wel iets voor terug. Die 1600 Facebook-vrienden worden dan een beetje de ambassadeurs van onze muziek in de verschillende landen. Internet is waarschijnlijk het belangrijkste communicatiemiddel in deze tijd, maar tegelijkertijd ook het moeilijkste. Veel bands denken dat ze er zijn met een MySpace-pagina, maar hoeveel van die pagina's zijn er ondertussen wel niet? Dan heb je toch wel weer hulp van een label nodig.'
Het legaal/illegaal downloaden is dan weer een andere zaak die speelt op het internet. Hoe sta je daar tegenover?
‘Ik kan daar wel een mening over hebben, maar ik kan niet voorbij de feiten. Die zijn dat mensen liever niet betalen voor muziek. Dan kun je daar dag in dag uit triest van worden, of je zoekt gewoon een ander businessmodel waarvan je weet dat het zo is. Natuurlijk had ik ook liever dat er gewoon voor de muziek betaald wordt, al is het maar een beetje. Vooral kleinere groepen steken veel geld in zichzelf en je wilt toch wat revenue terug krijgen. Dat is de reden dat veel bands niet van de muziek kunnen rondkomen. Aan de andere kant vind ik ook niet dat iedereen er ook maar automatisch vanuit moet gaan dat je als muzikant kunt leven. Zo zit de wereld nu eenmaal niet in elkaar, het is een goede reality check. We moeten er gewoon voor zorgen dat wat we doen interessant genoeg is zodat mensen toch dat product willen kopen. Door bijvoorbeeld een mooie hoes te maken, een elpee uit te brengen, door postkaarten te maken. Het lijkt me dom er heel gefrustreerd over te blijven, dat heeft toch weinig zin. Die nieuwe ideeën die er nu zijn, zoals dat als je een internetabonnement hebt daar een klein deel van naar een auteursrechtenorganisatie zou gaan [zoals Spotify, red.], dat zijn allemaal pistes die allemaal bewandeld worden. Als dat er komt is dat fantastisch, ondertussen moeten wij gewoon verder met hoe het nu is. Het is gewoon lastig om iets te reglementeren op het World Wide Web. Dat is ook wel het spannende maar tegelijkertijd ook de shit van het internet, want 90 procent op het net is gewoon niet interessant.'
Het eerste nummer van het album was meteen al te beluisteren op Stereogum. Heeft dat nog te maken met de eerste plaat Miami die het redelijk deed in Amerika?
‘Dat heeft waarschijnlijk vooral te maken met het feit dat we dus actief zijn op het web, dat we opgevangen worden door muziekblogs én dat we bij Morr Music zitten. Dat in combinatie met een leuk nummer zorgt ervoor dat een site als Stereogum dat oppikt. Het helpt natuurlijk ook dat de plaat in Amerika uitkomt, en dat we misschien toch wel een basis gelegd hebben met het eerste album en de tour die we toen met Lali Puna en Styrofoam gedaan hebben.'
Er zijn twee dames te horen op de plaat, dat was ook een bewust nieuwe weg voor The Go Find?
‘Ja, Lies Lorquet (Mintzkov) en Karolien Van Ransbeeck (Few Bits). De stem van Lies en de mijne matchen gewoon mooi, ze smelten als het ware samen tot één. En Karolien, dat is een talent waar we nog meer van gaan horen. Ik wilde graag eens een duet schrijven, het liefst met Celine Dion, maar die was om een of andere reden niet beschikbaar. Dus heb ik maar genoegen genomen met Lies en Karolien.' (lacht)
Het nummer waar Karolien op meezingt is “One Hunderd Percent” is dan ook uit twee perspectieven geschreven?
‘Ja, ik heb het cliché eens omgedraaid. Het stereotype beeld is vaak dat de vrouw vraagt om meer tijd met de man door te brengen. Ik heb dat eens andersom toegepast. De man wil in dit nummer meer tijd van zijn vrouw, en die vrouw zegt als het ware “fuck you, 50 procent van mijn tijd kun je krijgen, meer niet”. Natuurlijk met eigenlijk Celine of Charlotte Gainsbourg in mijn hoofd.' (lacht)
In “Stay” gaat het om knopen door te hakken in het leven?
‘Dat klopt wel, al is het niet autobiografisch. Mensen denken wel eens dat ik met allerlei muizenissen in mijn hoofd zit. “Stay” heb ik geschreven nadat ik het boek Do Androids Dream of Electric Sheep? had gelezen. Op het einde van het nummer zit er een grote synthpartij, die we net hadden opgenomen en daar was ik nog onder de indruk van. Gecombineerd met dat boek en de film Bladerunner maakte dat ik met die songtekst op de proppen kwam. Eigenlijk gaat het dus gewoon over “ga ik met een androïde naar bed of niet?”' (grinnikt)
“Lottery Man” beschrijft het alom aanwezige mediabombardement en hoe de samenleving daar mee omgaat?
‘Het is misschien het enige nummer dat politiek is op een manier, al is het zeker niet politiek kritisch. Er gebeuren zoveel dingen die we niet kunnen controleren en uiteindelijk is alles precies maar een loterij. Waar gaan we naar toe met het milieu en andere zaken… (peinzend) Ik ben vader van twee kinderen. Misschien is dat wel de reden dat ik daar allemaal wat meer over nadenk. Het is niet echt kritiek, meer: hoe gaan we als maatschappij om met thema's als milieu? We vinden milieu dan wel keibelangrijk, maar toch gaan we er niet echt voor. Het is zo moeilijk om dat te veranderen, dat proces duurt zo lang en voordat we het weten is het te laat. Ik ben wel een optimist hé, ik denk dat het uiteindelijk wel allemaal goed komt. Maar soms denk ik wel, shit, voor jonge mensen hangt er toch nog veel boven hun hoofd. En dat hoor je terug in “Lottery Man”.'
En slaat de nostalgie ook al toe dan?
‘Nostalgisch ben ik niet echt, melancholisch wel. Ik kijk graag terug naar mijn herinneringen van vroeger, ik archiveer gewoon graag die bijzondere momenten; met een maat fietsen door het dorp zoals in “Neighbourhood”. Het is geen verlangen naar die tijd, dat zou ook oneerlijk naar mijn kinderen toe zijn. De situatie nu is zoals ze is.'
Je haalde het in het begin van het interview al aan, jullie hebben net een tour door Europa met The Album Leaf afgerond. Hoe was het publiek?
‘We waren aangenaam verrast dat er mensen in Italië en Frankrijk zijn die ons kennen! In Engeland kwamen er mensen enthousiast naar ons toe die niet wisten dat we ook zouden optreden, we stonden daar namelijk aangekondigd als “The Album Leaf & guests”. Hoe klein het ook is, we hebben toch een klein laagske of zoiets. Ook in Nederland hebben we geen grote aanhang, maar er zijn toch altijd mensen weten wie we zijn. Dat vind ik fantastisch.'
Geen last van het pratende publiek in Nederland? Daar speelt momenteel in Nederland een hele discussie omheen…
‘Het is absoluut een ding, zeker als je stille muziek speelt zoals wij. Ik stoor me er alleen niet zo aan. Ik herinner me dat nog van Orange Black, dan speelden wij en dan dacht ik, shit de mensen zijn niet geïnteresseerd in wat we doen! Maar dan was het applaus zo hartelijk en tof. Het is gewoon een manier van omgaan met zo'n avond. Je kunt daar op twee manieren mee omgaan; je kunt je daaraan ergeren, wat ik best wel begrijp. Óf je denkt een concert in Nederland is nu eenmaal op deze manier, voor de Nederlanders is dat ook een stuk babbelen met elkaar. Er zal ook veel Nederlands publiek zijn dat het zelf storend vindt. Het is gewoon in ieder land anders. Er is ook gewoon een cultureel verschil tussen Nederland en België. Maar de Engelsen zijn ook weer anders. Och, je weet dat en je doet gewoon je ding. Jullie mogen dat fijn zelf uitvechten, haha!'