Asia is zo´n band die bewondering of afschuw zal opwekken, en weinig ertussenin. De gepolijste bombast laat ook weinig ruimte voor iets anders. Met John Payne in de gelederen leek Asia wat meer gematigde reacties op te roepen, maar met de reënie van het “oude” Asia in 2006 ging de band terug naar het oude geluid, met Geoff Downes voortaan als de onbetwiste heerser binnen de band. Het resultaat is dat we heden ten dage twéé Asia´s hebben, deze bezetting met Downes en Asia featuring John Payne. Downes en zijn makkers brengen aan de lopende band cd´s uit, Payne en kornuiten komen in de loop van dit jaar met een studio-album – als het tenminste niet zo lang gaat duren als de opvolger van het debuut van GPS. Maar goed, nu is er Omega van Downes, Wetton, Howe en Palmer. Is het wat? Jazeker, als je een liefhebber bent wel. En nee, als je het oude werk niet om aan te horen vindt. Het huidige Asia gaat op de oude voet verder, zij het dat de rol van Howe en Palmer nog wat kleiner is dan voorheen. Dat betekent dat kamerbrede toetsenpartijen en gedragen vocalen zwaar overheersen, zoals bij “Ever Yours”. Het levert een soort Alan Parsons Project Arbeidsvitaminencollectie op. U begrijpt, mij maak je er niet blij mee. Maar eerlijk is eerlijk, het kunstje is hier goed uitgevoerd, met de productie die daarbij hoort. Soms is er een aanzet voor een stukje orkestrale bombast, een enkele keer krijg je nog het idee dat er een rockband aan het werk is (“Light The Way”), maar meestal is het gedragen pop met een heel voorzichtig randje rock. U weet zelf wel of het iets voor u is.
mij=Frontiers / Rough Trade
Wat me vooral teleurstelt aan deze cd is de schaduw waarin Howe is weggekropen. Op de vorige (Phoenix) was-ie uitgebreid te horen en dat maakte dat project nog enigszins te pruimen… Maar dit? Nee!
Wat een foeilelijke hoes trouwens…
@RickII:
Ik wou er al niet over beginnen uit angst te negatief te zijn, maar inderdaad…
Tjonge, wanneer zelfs fans afhaken, is ‘ie nog wat slechter dan ik dacht… 😉