Met een collega had ik het onlangs over de kwaliteiten van muzikanten in coverbands. Qua beheersing van hun instrumenten doen muzikanten uit goede coverbands niet onder voor bands die origineel materiaal ten gehore brengen. Integendeel, een beperkte muzikant kan in een niet-coverband makkelijker binnen de grenzen van zijn beperkingen blijven – en als ´ie The Edge heet wordt ´ie er nog stinkend rijk mee ook. De Brazilianen die Auras vormen hebben daarentegen jarenlang in coverbands gespeeld en hebben daarmee hun muzikale vaardigheden tot grote hoogten gebracht. Toen ze een eigen nummer aanleverden in de vorm van “Hungry Hearts” kregen ze dan ook prompt een contract onder de neus voor een heel album. En het moet gezegd worden dat Auras op New Generation klinkt als een band die al jaren aan de lopende band AOR-platen uitbrengt. Muzikaal én vocaal ligt het dicht tegen Journey aan. Mocht Journey weer eens een zanger nodig hebben dan is Gui Oliver een uitstekende kandidaat. De songs hebben de juiste mate van bombast, blijven ogenblikkelijk hangen en de refreinen hebben een hoog meezinggehalte. Niets op aan te merken, voor een pretentieloos pretplaatje. En toch: je hoort zo nu en dan iets wat er op duidt dat deze mannen nog meer kunnen. Kleine details als het plots langtinkelende pianootje in “Forgive and Forget” of de ronkende gitaar in het titelnummer. Op een volgend album iets meer lef en pretentie zou van mij wel mogen. Op veilig spelen is alleen handig als je niet meer kunt. Het coverbandjuk afschudden en brutaal het voortouw nemen lijkt me het recept voor het volgende Auras-album. Voorlopig is dit echter al een heerlijk debuut.
mij=Frontiers / Rough Trade