Bear In Heaven

Fan van het ABCDE-liedje
Terwijl we praten over thuishaven New York en de ontelbare liveshows die daar avond aan avond te bezoeken zijn, informeert Bear in Heaven’s zanger en voornaamste songwriter Jon Philpot ogenschijnlijk nonchalant hoeveel shows er vanavond plaatsvinden in een stad als Groningen. Toch klinkt in zijn vraag ook de muzikant door die altijd maar moet afwachten hoeveel mensen er naar zijn show komen kijken. Want ondanks dat Bear in Heaven alweer zeven jaar aan de weg timmert, kan de band pas na een recensie bij het Amerikaanse Pitchfork spreken van enige naamsbekendheid. Het tweede album van de New Yorkers, getiteld Beast Rest Forth Mouth, werd eind vorig jaar positief gerecenseerd en kreeg bovendien het predicaat Best New Music mee. Waarmee -zo blijkt- dit Amerikaanse webzine ervoor heeft gezorgd dat we nog steeds van Bear in Heaven kunnen genieten.

mij=Interview: Okkie.
Philpot: ‘We zaten op een “make it or break it”-moment. Ik denk dat als men deze plaat niet had opgepikt, we met de band waren gestopt. Er komt een einde aan de hoeveelheid shows die je kunt spelen zonder dat het de mensen iets kan schelen wie er op het podium staat. Maar er lijkt nu dan eindelijk iets te gebeuren.’
Ooit verhuisden de bandleden van Bear in Heaven vanuit verschillende plaatsen in Amerika naar New York. In verband met werk, voor de cultuur en domweg om ‘niet te zijn waar we opgroeiden’. Philpot nam zijn muziek mee en werkte in de jaren na zijn verhuizing aan diverse projecten, om uiteindelijk in 2003 met vier anderen Bear in Heaven op te richten. In 2007 kwam het debuut Red Bloom of the Boom uit, dat dus eind vorig jaar werd opgevolgd door Beast Rest Forth Mouth. In welk muziekklimaat vond dit alles eigenlijk plaats?
Joe Stickney (drums): ‘Er werd in New York een tijd lang veel noise gemaakt. Er was sprake van een beweging die je ‘tribal-noise’ zou kunnen noemen.
Philpot: ‘Je kon in die tijd geen concert bezoeken zonder dat er iemand op het podium op een staande drum aan het slaan was.’
Stickney: ‘En dan bedoelen we met die ‘iemand’ niet de drummer.’
Philpot: ‘Op een gegeven moment ging dit over in meer dansbare muziek. En nu ook folky muziek.’
Stickney: ‘Hoewel sommigen nog steeds op een trom staan te meppen…’
John: ‘Hoe wij in dit plaatje passen? Wij hebben het omgedraaid. We begonnen met pastorale folkmuziek. Echt oude-mannenmuziek. Nu jagen we de jeugd na met meer dansbare nummers.’
Hoewel met een knipoog gebracht, zit er een kern van waarheid in. Zoals gezegd stond de band op het punt de handdoek in de ring te gooien doordat publieke waardering uitbleef.
Philpot: ‘Zonder dat we het ooit hardop hadden uitgesproken, bestond er wel een stilzwijgende overeenkomst dat we muziek wilden maken die wij EN andere mensen leuk zouden vinden. We hebben voor het eerst daadwerkelijk de tijd genomen om muziek die we opnamen terug te luisteren. Vroeger deden we dat niet. Dan gingen we maar door.’
Stickney: ‘Elk idee dat we hadden werd opgenomen en erachter geplakt.’
Philpot, neurotisch: ‘Okay, okay! Dit staat er op. What’s next!?
Stickney: ‘We waren echt fan van het ‘ABCDE-liedje’. We hebben Jon dan ook aangemoedigd bij het schrijven van nummers wat meer naar de catchy kant over te hellen. Toch Jon?’
Philpot trekt een gezicht alsof het gesprek pijnlijke herinneringen losmaakt, maar geeft – een beetje als een boer met kiespijn – toe dat de dingen eindelijk in beweging lijken te komen. Voor een deel ook letterlijk, omdat live-shows met de toegenomen bekendheid duidelijk een grotere rol zijn gaan spelen in het leven van Bear In Heaven.
Philpot: ‘Ja… Op de een of andere manier zijn we van een studioband getransformeerd tot een liveband. En dat voelt eigenlijk wel goed. Op de lange termijn heeft een plaat toch liveshows nodig om in leven te blijven. En liveshows hebben op hun beurt, om levendig te blijven, een bepaalde hartslag nodig.’
Stickney: ‘We hebben dan ook oude songs bewerkt om ze deze hartslag te geven. Sommige nummers waren duidelijk minder…, ehhh, luisterbaar.’
Kort voor de aanvang van de huidige tour, die de band voor het eerst naar Europa brengt, werd Bear In Heaven plots gedwongen ook op een andere manier nog wat aanpassingen aan te brengen. De band telde oorspronkelijk vijf leden, waarvan er echter al eentje direct na het debuut af viel. Nog vlak voordat de groep de tourbus instapte, viel er nog een bandlid wegin de persoon van Sadek Bazaraa. Op het eigen weblog wordt een en ander in het filmpje ‘Why we’re touring as a three-piece’ “verklaard”, maar voor wie deze weliswaar wat excentrieke New Yorkers er niet van verdenkt buitenaardse krachten te bezitten, is dit niet afdoende.
Philpot kijkt op zijn horloge als ik hem vraag waar hun vierde bandlid momenteel uithangt: ‘Oh…, hij zit op dit moment waarschijnlijk te surfen op het web. Maar hij heeft eigenlijk een boel werk te doen….’
Stickney: ‘Hij moet beseffen dat als hij aan de muziek mee wil schrijven, hij ook mee op tour moet.’
John: ‘…maar ik kan niet nog eens zo’n stap terug doen. Dat is te zwaar. Verdomd zwaar. Heel, heel erg zwaar. We hebben tweemaal alle nummers opnieuw moeten leren. En na het vertrek van James (Elliott, het “vijfde” bandlid) hebben we uitgelezen Sadek de meeste partijen laten overnemen!’
Wat was zijn rol in de band eigenlijk?
Philpot: ‘Hij was ‘the cool guy’. En hij speelde bas en keys. We hebben heel wat moeten leren om op tour te kunnen. We leren nog steeds eigenlijk. En ik heb nu twee samplers in plaats van een.’
Van de genoemde problemen is die avond niets te merken. Er staat een overtuigende band op het podium. Een bij vlagen zelfs grootse band, die je – in ieder geval muzikaal gezien – zonder al te veel verbeelding op de grotere festivals kunt zien staan. Wel moeten er nog wat nummers bij komen, want na zo’n 50 minuten is de koek op.
Adam Wills (bas/gitaar): ‘We zijn straks een maand thuis voor we weer op tour moeten. Eigenlijk zou ik even wat geld moeten verdienen met mijn gewone baan. Maar er is zoveel te doen voor de band. Ik zou helemaal gek worden. Repeteren was iets dat je ‘erbij’ deed. Om even weg te zijn van je werk. Ging het niet lekker? Nou ja, jammer dan. Gingen we weer naar huis. Maar nu…’
Gelukkig staat er ook veel moois tegenover. Publiek dat daadwerkelijk voor Bear In Heaven komt opdagen bijvoorbeeld. Zelfs in Europa.
Wills: ‘Ik verwachtte gisteren hoogstens vijf man, die dan ook nog eens voor de hoofdact bleken te komen. Maar nee, ze kwamen echt voor ons!'
Stickney: ‘En ze klapten allemaal mee ook! Het zijn echt klappers hier. Ik had zoiets nog nooit meegemaakt.’
Philpot: ‘Iemand vertelde me na de show dat dit echt een Europees fenomeen is.’
Wellicht een kleine teleurstelling dat er later op de avond – goddank – niet met de nummers werd meegeklapt. Maar de opkomst was beduidend groter dan vijf man, wat Philpot bij zijn opkomst dan ook verbaasd deed uitroepen: ‘Wow! Wat zijn jullie met veel… En ik ken jullie niet eens!’