Een stukje schrijven over Before Their Eyes’ derde cd Untouchable is eigenlijk het schrijven van een stukje over een band die niet meer is. Althans niet meer in de huidige line-up. Zanger Nick Moore liet namelijk de rest van de band verbijsterd achter toen hij begin april via zijn Twitter mededeelde dat hij niet langer de zanger van Before Their Eyes was. Da’s knap balen voor de andere leden, want Moore is stiekem mooi de sterkste troef van deze post-hardcore band. Moore is ondertussen al niet meer de enige die de band vaarwel zei. Ook gitarist Landon Tewers (tevens de boze brulboei) heeft de pijp aan Maarten gegeven. And Then There Were Three zou Genesis zeggen. Het zal me benieuwen of Before Their Eyes dit overleven gaat. Ik hoop van wel, want Untouchable laat een post-hardcore sound horen, die aangenaam melodieus is, maar gelukkig wel zonder dat de band verzuipt in poppyness. Al gaat een track als “Not Alone” na een Who-achtig intro wel die kant op. En voor de ballade bijna classic rock ballade “Start With Today” (met prettige aanvulling qua zang door Kristen Williams) zou een Bon Jovi zich niet schamen. Gelukkig zorgen doordenderende tracks als “Bulletproof” en “Rick vs Nick” ervoor dat de balans juist blijft. Of deze prima plaat nog een vervolg gaat krijgen, dat weet nog niemand.
Bij labelgenoten Sleeping With Sirens is vooralsnog niets aan de hand. Al zou ik hier misschien liever wel zien dat zanger Kellin Quinn zijn biezen pakt. Hij is met zijn helium-hoge knijpstem op With Ears To See And Eyes To Hear namelijk het make-or-brake element. Hij zingt bijna eng hoog. Cedric Bixler Zavala van The Mars Volta kan jaloers op hem zijn. Alleen krijg ik hier af en toe het idee dat de vocoder uit de kast gehaald wordt voor Quinns stem. Dat had van mij niet gehoeven. Ik kan me dan ook bijna niet voorstellen dat hij ook de rauwe vocalen ook voor zijn rekening neemt, want dan zijn die stembanden van hem snel aan gort. Muzikaal verschilt Sleeping With Sirens niet veel van Before Their Eyes, dat wel vaker het manco is bij al post-hardcore bands. Al is Sleeping With Sirens wel wat technischer, agressiever en conformeren ze zich bovendien netjes aan de post-hardcore regels door gebruik te maken van belachelijke (lange) songtitels. Ook qua productie voldoet de plaat gelukkig. Die is tot in de puntjes verzorgd. Dat moet ook wel om het spervuur aan details in riffs en breakdowns dat de band op de luisteraar afvuurt in goede banen te leiden. Zelfs in de tranentrekker “Let Love Bleed Red” is het geluid ongemeen rijk. Het maakt dat de ballade eigenlijk ook geen rustpunt is op de cd, terwijl je daar op dat moment na drie songs al best aan toe bent. Kleine misser, want songs als “If I’m James Dean, You’re Audrey Hepburn” en “Captain Tyin’ Knots vs. Mr. Walkway (No Way)” laten horen dat de band wel degelijk bovengemiddeld getalenteerd is. Iets minder strapatsen op een volgende plaat en de zaal staat zo vol gillende meisjes. Al zou me het niet verbazen als dat nu ook al het geval is. De looks hebben ze namelijk al.
mij=Rise / Ada / Rough Trade & Rise / Ada / Rough Trade
Sleeping with Sirens heeft wel heel erg veel naar Coheed and Cambria geluisterd.
Ze hebben wel een betere kapper.