Terwijl we gisterenavond liggend in het gras naar de ondergaande zon aan het kijken waren, vertelden we elkaar verhalen over vroeger. Dezelfde als altijd. En weer lachten we weer onbedaarlijk hard toen we vertelden hoe we toen over elkaar dachten. Zij vonden mij maar een enorme saaie grijze muis, ik vond hen aanstellerige zusjes. Lelijk ook nog eens. Van die meisjes die wel zeggen dat ze niet willen opvallen, maar ondertussen van links naar rechts en van voor naar achter continu in het centrum van de belangstelling staan. Die vertoning op die talentenjacht was gênant. Niet dat ik daar wel wilde staan overigens. Maar nu denken we heel anders over elkaar en kunnen niet meer zonder elkaar. Het duurde uiteindelijk best lang voor de vonk oversloeg tussen ons. Ik herinner me dat moment nog heel goed. Ik snap hun doen en laten veel beter en, wat ook scheelt, ze gedragen zich ook normaler. Wijsheid komt nog steeds met de jaren, en niet alleen bij mij. Natuurlijk zijn ze nog steeds baldadig en anders, maar het aanstellerige is eraf. Man, wat hadden we een lol met die vieze opplaksnorren gisterenavond. Natuurlijk zag het er niet uit, maar zo’n geintje, dat kan best. Helemaal na al die flessen rosé die we al ophadden. Uiteindelijk gingen we zelfs nog zingen ook. Tot diep in de nacht. Wat is het toch heerlijk om ze dan te horen. De ene als een engel, de ander als het zusje van Kermit de Kikker. Het klopt nu, het maakt gelukkig. Het mag oneindig doorgaan. Dat geldt niet voor mijn enorme kater.
mij=Cycle / Konkurrent
Mag ik weten wie dit stukje geschreven heeft?
Dat staat er toch bij?
Oh nu zie ik het ja…
Maar… jij kent ze dus beter?
wat een drol van een recensie man oh man . dat is nu de pest van sites als deze iedereen kan popjournalist worden -P; : even los van of je nu allergisch bent voor de avantgardistische speelse excentrieke zusjes , hun laatste album is hun meest volledige , een album vol Lef .
@Frankly: jij wilt liever dat alle recensies ABACAB zijn? kan hoor, maar dan ben je hier verkeerd 🙂