Only Mirrors is het solodebuut van The Album Leaf-gitarist Drew Andrews. The Album Leaf brak de afgelopen jaren – met steuntjes in de rug van Sigur Rós – door met hun melancholieke, orkestrale post-rock. Post-rock, melancholie, en orkestratie zijn ook drie pijlers van Andrews’ debuutplaat. Zijn belangrijkste streepje voor: liedjes. Met kop, staart en de hele bliksemse rambam. Andrews weet de sfeer die The Album Leaf altijd zo goed weet mee te brengen te ontdoen van het zwoerd, de zwaarmoedigheid. Wat overblijft is de warmte, de mooie orkestratie. De akoestische basis wordt links en rechts aangevuld met xylofoon, gloeiende samenzang en knerpende gitaren. De meeste liedjes halen de vier-minuten-grens niet en daarmee is Only Mirrors een opvallend puntig album van de man die de muziek van The Album Leaf niet zelden breed laat uitwaaieren. Andrews zelf klinkt opvallend op zijn gemak, en croont zijn liedjes zelfverzekerd richting hun einde. “I Could Write A Book” en “Trading Faces” zijn de uitschieters, allebei gezegend met een enigszins dromerige melodie, mooie instrumentatie en slimme hooks. The Album Leaf-liefhebbers zullen ook dit album prima kunnen verteren, al zullen sommigen Andrews misschien lichtvoetigheid aanrekenen. Zulke types moet je niet te serieus nemen. Het knappe van Andrews is dat hij de sfeer van The Album Leaf naar de hand van een prachtige akoestische plaat heeft weten te zetten. Zijn bij vlagen dartele gitaarliedjes geeft hij daarmee net de diepgang die ze nodig hebben.
mij=Lili Is Pi / Sonic