Hij zal het er niet mee eens zijn maar onderbewust maak ik bij het horen van de single “Push Me Around” toch de vergelijking met The Police. Reggae-achtig ritme, meezingrefreintje en een pakkend liedje. Nee, Joe Sumner, frontman en bassist van Fiction Plane zal zijn hele leven vergeleken worden met zijn beroemde vader. En dat is op zich jammer want op hun nieuwe album Sparks staan zo veel meer invloeden. Zo valt het nummer “Tommy” op om de ongebruikelijke zanglijn en het stoner-gevoel wat door het nummer dwaalt. Ook bevatten de nummers “Humanoid” en “Zero” toch even wat meer weirde bliepjes en loopjes wat het toch even wat ontoegankelijker maakt. Wat het gevoel geeft dat dit album in ieder geval in alle vrijheid is gemaakt. Wars van opgelegde restricties. Daarbij steekt Joe ook tekstueel nog eens van wal om af te rekenen met wat demonen. In “Talking” wordt met een oude vriendschap afgerekend. ‘Why should I compromise with that backstabbing swine’, lijkt me duidelijke taal. En met “Denied” heeft Joe de meest eerlijke lovesong afgeleverd als hij deze afsluit met de zin ‘You and our love won’t live forever’. Verder is er een glansrol weggelegd voor gitarist Seton Daunt in opener “You Know You’re Good (Lalala-song)” die lekker mag excelleren in de breaks. Productioneel klinkt dit album ook beter dan voorganger Left Side Of The Brain. De balans tussen de instrumenten is nu zonder dat je tegen een muur van geluid aanloopt wat het best nog terug te horen is in “Russian LSD”. Eigenlijk doen verder de nummers “Two Sparks” en “Out Of My Face” nog direct aan het werk van papa’s oude bandje denken. Waarmee je kan zeggen dat ze misschien verder gegroeid zijn dan menigeen verwachtte.
mij=Roadrunner / CNR
Erg goed album!