Mixtapes & Cellmates. Of het verhaal van hoe een drummer een band redde. Enkele jaren geleden hadden de leden van het Zweedse Mixtapes & Cellmates er schoon genoeg van. Na het overwegend elektronische debuut in 2007 en de daaropvolgende tour in 2008 viel de band uit elkaar en zanger Robert Svensson bracht zelfs nog een solo-album uit. Na een goed gesprek en waarschijnlijk stevige borrel werd besloten dat een drummer wellicht al die tijd de missende schakel was geweest. En met het aantrekken van Victor Källgren op drums was Mixtapes & Cellmates v2 een feit. Met het verleden werd volledig gebroken, alle oude nummers werden van de setlist geschrapt, en met hernieuwd vertrouwen werd het album Rox gelanceerd: ‘So it is out. The album of the year that no one will put on their year-best-list. We don’t care, because we know how good this is.’ En het moet gezegd worden, jaarlijstmateriaal is het inderdaad niet, maar het is ook absoluut niet verkeerd. Op Rox staan enkele prachtige melodieuze indiesongs die in schel contrast staan met de ietwat saaie shoegaze van het debuut. De zang is indrukwekkend, zeker als bassiste Matilda Berggren meezingt. Op “Soft Eyes” en “Brighter Place to Go” (met onmiskenbaar The Cure-gitaartje) neemt ze alle zang voor haar rekening en dat had ze van mij eigenlijk best op meer nummers mogen doen. Misschien zelfs wel alle.
Mij=Tangled Up! / Bertus