Als je muzikant bent, en inmiddels vijftig-plusser dan behoor je langzaam af te zakken naar de gezapige muziek. Er zijn echter muzikanten die al veel eerder een dip krijgen, en zich daar overheen weten te zetten. Zo denk ik dat menig The Jam-fan zich op zijn hoofd gekrabd zal hebben bij het eerste Style Council-liedje dat hij hoorde. Inderdaad, ik heb het hier over Paul Weller, die al geruime tijd (1992) het solopad heeft gekozen. Ik las dat Weller inmiddels getrouwd is met een vijfentwintig jaar jongere deerne. En gelukkig heeft hij zelf ook maar besloten om weer jong en wild te gaan worden. Dat hij nog steeds geweldige muziek kan maken dat konden we op zijn laatste album 22 Dreams al horen. Misschien was deze dubbelaar net wat teveel van het goede, maar dat hij nog lang niet uitgeblust was, dat was duidelijk. Op Wake Up The Nation heeft Weller de richting van de rock met hier en daar soul-invloeden gekozen. Op zestien liedjes in een kleine veertig minuten houdt hij alles prima to-the-point en het mooie is dat juist de details het hem doen. Voor het doorgronden van de pracht van de liedjes had ik wel vele draaibeurten nodig, en het is een cliché, maar vaak zijn dat toch de albums die ik althans het meest nog eens zal draaien. Boeiend is bijvoorbeeld “Trees”, dat stevig begint, dan afdaalt naar de honky-tonk, maar ondertussen niet vergeet dat we in 2010 leven, om dan uit het dak te gaan en tenslotte in mineur te eindigen.
mij=V2