Als de wet nog steeds op gaat dat het niet de winnaar van de Grote Prijs van Nederland is die het meest succes zal hebben, maar juist de bands die lager scoorden, dan zal dat een steuntje in de rug zijn voor Tangarine & Friends. In 2009 haalden ze de kwartfinale, maar dat is toentertijd volledig langs me heengegaan. Wat ik niet vergeten was, was dat hun vorige album, Fields of Poetry, een meer dan uitstekende vingeroefening was in folk, country en bluegrass. En dat geldt ook voor opvolger A Mystery That Binds Us, Still . Sterker nog, het Nederengels is minder nadrukkelijk aanwezig en er zijn minder zwakke liedjes opgenomen. Wel begint me – zonder dat ik dat expliciet kan maken – het gevoel te bekruipen dat er een religieuze ondertoon in de teksten van de Assense broertjes is geslopen (“Put on Your Shoes”: ‘Get on your knees and pray some’). Maar als me dat bij hun Amerikaanse counterparts geen bal uitmaakt, zal ik daar ook hier niets negatiefs over zeggen. Wel is er iets anders dat me dwarszit: weliswaar zit er progressie in zang en liedjes (“Robert” en “What’s the Cost” zijn prachtige bewijzen van vakmanschap), maar het blijft allemaal wel erg braaf. Iets meer peper bij de bruune bonen en Tangarine & Friends is misschien wel de leukste rootsband van Nederland. In elk geval de leukste van Drenthe.
mij=DRC