Dag twee van het Walk the Line Festival trappen we af op de Grote Markt. In de Zwarte Ruiter staan de drie jonge Haagse rockhonden van Woot en in de Supermarkt de woestijnnomaden van Dirtmusic & Tamikrest. Het is een perfecte illustratie van de gevarieerdheid die dit festival zo leuk maakt. Boven het podium bij Woot had ik eigenlijk een ‘Sponsored by Keune’ bord verwacht want het haar van de heren ziet er perfect gestyled uit. En eigenlijk geldt dat ook voor de muziek. Natuurlijk, ze zijn jong en lijken op het eerste gezicht een schoolbandje, maar vooral het talent van voorman Tobias Wolring is overduidelijk.
Jong zijn de heren van Dirtmusic allerminst. De heren Eckman, Brokaw en Race hebben hun sporen reeds verdiend in de (alternatieve) rock en besloten met zijn drieen een soort van minimale blues / folk te maken. Tijdens een optreden in de woestijn van Mali kwamen ze de heren en dame van Tamikrest tegen en al jammend bleek het te klikken. Ze namen samen een plaat op en besloten ook maar samen te gaan touren. Dientengevolge staan er op kleine podium van de Supermarkt op een gegeven moment zes gitaristen en die zitten elkaar beslist niet in de weg. Er worden afwisselend nummers van beide bands gespeeld en daardoor ontstaat een prettige afwisseling van Mali Blues en Delta Blues en beide genres blijken verrassend dicht bij elkaar te liggen. Hoogtepuntje is een cover van Velvet Underground’s All Tomorrow’s Parties. Ook in Afrika is een ieder die die plaat kocht een bandje begonnen.
mij=Door: Blink en Gr.R. Foto's: Dennis en Riny
In de Lutherse kerk is inmiddels de Zweed Magnus Tingsek met zijn band Tingsek begonnen met een galmende set die zo bol staat van dwangmatige rock-clichés, gelardeerd met een vleugje soul. Magnus heeft de looks en vooral de dames in de kerk genieten. Ik besluit dat ik de kerk snel de rug toekeer en op pad ga naar de charmante speedpop van Heike Has The Giggles.
Op Eurosonic dit jaar maakte de Italiaanse band met de in perfect Engels zingende zangeres al indruk en in Den Haag doen ze dit weer. Alles klopt aan deze band en ook al leunen ze qua sound dicht tegen de Blood Red Shoes aan, eigenlijk zijn ze gewoon leuker en charmanter. Als ik na de set een cd afreken bij zangeres Emanuela Drei zeg ik haar dat ik hoop ze op Lowlands 2011 te mogen zien. Arrivederci!
In de grote zaal van het Paard staat vrijwel gelijktijdig Goldheart Assembly te spelen. Kapsels die in jaren zeventig al fout waren, baarden en veel gitaren op het podium. Dan weet u genoemd en roept u: een representant van de nieuwe folkbeweging! En inderdaad, dat is Goldheart Assembly. De heren zijn dolenthousiast, maar vooral de nummers zijn wat plichtmatig. Daar helpt ook de mooie samenzang niets aan. De Lutherse kerk is afgeladen vol wanneer Blaudzun begint te spelen. Het optreden bij De Wereld Draait Door heeft blijkbaar goed gewerkt. Goed, Johannes Sigmond, de grote man achter Blaudzun staat erbij alsof hij moet poepen, maar wat hij op het podium brengt is prachtig. Helemaal als hij, slechts gewapend met een ukelele en onversterkt de hele Lutherse Kerk muisstil krijgt. Prachtig!
Terug in het Paard is ook de kleine zaal goed gevuld voor Peggy Sue. De twee zangeressen en drummer hebben zojuist hun debuutalbum uitgebracht en lijken zelf verrast door de drukte in de zaal. Hun optreden wordt een van de hoogtepunten van het festival, zelden twee stemmen gehoord die zo perfect samensmelten. De hese Adele-achtige snik van Katy Klaw gecombineerd met de wat snerende zang van Rosa Rex zorgt voor enkele prachtige momenten. Opvallend genoeg is hun cover van Missy Elliott's “All'n My Grill” wel het beste nummer van de avond.
In de Grote Zaal van het Paard staat ondertussen Pretty Lights. Een laptopartiest, met zijn beide Apples prominent in beeld, met een drummer. Dat vind ik persoonlijk een pluspunt, die drummer, maar Pretty Lights maakt vooral dansmuziek en daar is het eigenlijk nog te vroeg voor. In een halfgevulde zaal gaan de voetjes spaarzaam van de vloer. Mooie visuals, dat wel.
De Lutherse kerk is dé locatie voor het optreden van Jesca Hoop. De Amerikaanse zangeres is zelf ook onder de indruk: 'I want to live here, but it would no longer be God's house if it was my house, sorry God.' Ze heeft een vreemd gevoel voor humor en staat tijdens het stemmen van haar gitaar doodleuk over de chemotherapie van haar moeder te kletsen. In haar muziek valt echter weinig te lachen en ze weet dan ook een bijzondere sfeer neer te zetten in de kerk met breekbare, maar behoorlijk griezelige liedjes. Ze is klein en tenger maar ze heeft iets engs en onvoorspelbaars. Het is een wonder dat Tom Waits haar ooit als oppas alleen met zijn kinderen heeft gelaten. Ben benieuwd hoe ze het er dit jaar op Lowlands van af zal brengen.
Een band die eigenlijk op Lowlands 2010 zou moeten staan maar anders ongetwijfeld op Lowlands 2011 staat is Warpaint. Vier meiden uit California die waarschijnlijk niet de hottest date hadden naar hun prom night. Vooral bassiste Jenny Lee Lindberg ziet er niet uit met haar lange rok, veel te grote trui, haarknotje en uilebril. Maar de muziek maakt alles goed. Stevige, experimentele rock met een hoofdrol voor de drumster en een optreden dat het publiek in de Supermarkt razend enthousiast maakt. Na de set wordt het meisje dat merchandise en CDs verkoopt letterlijk belaagd door mensen die een herinnering aan dit optreden willen aanschaffen. Ook FileUnder vertrekt met het door John Frusciante gemixte debuut-EPtje in de pocket. Warpaint was het onbetwiste hoogtepunt van Walk the Line. Bij Nicad zal dat allemaal niet zo hard lopen. Deze Haagse band, zonder Hagenezen, maar met leden uit Japan, Israel, de VS, Duitsland en Chili, moet het vooral hebben van hun enthousiasme. Dat zorgt in ieder geval voor een leuk optreden maar het schoolbandoptreden wordt eigenlijk nergens overschreden.
Het festival wordt in de Kerk afgesloten door Avi Buffalo. De Amerikanen beginnen later dan gepland vanwege vertraging door een brandje in de kanaaltunnel, maar spelen na een snelle soundcheck een prima en intelligente set. Vooral zanger Avi Zahner is heel sterk en haalt zijn hoge zang echt letterlijk uit zijn tenen. Ook Dead Confederate, uit Athens GA, is vertraagd en treedt daarom later op in Zwarte Ruiter. Ze maken de achterstand goed door met een een hoog tempo in de zetten vooral oorvergruizend hard te spelen. Maar dat past ook wel bij de grunge van Dead Confederate. De band is stoicijns, het publiek in ieder geval enthousiast. Ook Langhorne Slim weet wat kabaal schoppen is. Zijn antifolk trekt vooral oudere mannen, maar is er niet minder om. Vooral als David Moore los gaat op de banjo is het enthousiasme niet te stuiten. Hij bewijst dat een banjo geen suf instrument hoef te zijn en dat je er aardig kabaal mee kunt schoppen.
De echte afsluiter van het festival is The Cribs in het Paard. Opvallend genoeg is de zaal slecht gevuld maar het enthousiaste publiek in de voorste vier rijen maakt een hoop goed. Het is dan ook onmogelijk om stil te blijven staan op de schreeuwerige rock van de band en het is leuk om te zien hoe de leden van The Courteeners vooraan het podium compleet uit hun dak gaan, inclusief voorman Liam Fray. Een van hun grote helden stond dan natuurlijk ook op het podium: ex-Smith Johnny Marr. Alle fotografen richten hun camera's dan ook in eerste instantie op Marr, die er met zijn typische Britkapsel nog prima uitziet. De set is weinig subtiel, met uitzondering van de nummers die door bassist Gary Jarman gezongen worden, en Marr lijkt op zijn oude dag gewoon nog eens lekker te willen rocken. Ondanks het feit dat zanger Ryan Jarman nogal een pedante lul is en ieder nummer kapotschreeuwt, wordt het toch een heerlijk optreden en perfecte afsluiter voor een perfect nieuw festival.
Jammer dat aan Mama’s Gun voorbij wordt gegaan,Speelde de pannen van het dak in de kleine zaal. Voor de rest kan ik het vinden in het verslag
Voor mij was Avi Buffalo het onbetwiste hoogtepunt, die gaan het nog ver schoppen.
“Warpaint was het onbetwiste hoogtepunt van Walk the Line”
Zeer mee eens. Zij die er bij waren zullen er nog járen later over napraten. Ik denk dat Warpaint heel erg gaat doorbreken, nog dit jaar. Het zal de eerste meidengroep zijn die gerespecteerd wordt als de fantastische muzikanten die ze zijn, en niet omdat ze vrouw zijn. Terecht.
De debuutcd zal rond aug/sep verschijnen, en daarna komen ze weer naar Europa, schijnt 🙂 Wie vertelt het de programmeur van het Paard?
Hmm, ik had m’n naam er wel bij willen zien.. bovenstaand comment is van MIJ 🙂
Ik behoorde bij het enthousiaste publiek op de voorste rijen bij the Cribs, had dus een behoorlijk goed zicht op het podium. Ik moet zeggen, een pendante lul heb ik niet gezien. Of ik moet per abuis echt heel ergens anders hebben gestaan natuurlijk… Ik heb ook echt geen geschreeuw gehoord, wat voornamelijk aan de slecht opgeleidde soundmensen van het Paard heeft gelegen. Dus, ik vond dat een beetje rare opmerking.
Ik stond vrij vooraan bij The Cribs en ik kon bijna geen vocals horen (Paard van Troje moest zich echt schamen), dus ik zou niet weten of er nummers kapot werden geschreeuwd of niet. Vond het verder wel een fantastisch optreden. Heerlijk dat er nog zalen letterlijk worden afgebroken.
@Martine – Ik ben geen expert op het vlak van non-verbale communicatie maar de zanger/gitarist had er duidelijk weinig zin in om te spelen voor een halfvolle zaal festivalgangers. Hij deed absoluut wel zijn best, maar van zijn flauwe opmerkingen over de fantastische rock ‘n’ roll show waar wij getuige van mochten zijn dropen van het sarcasme. Ik vond hem gewoon niet sympathiek, maar met het optreden an sich was absoluut helemaal niks mis!
@blink Vind je het gek? Het geluid van ‘t Paard was bar slecht (wat Sara al opmerkte, dank je!) en dat lag niet aan de band (Bonobo had er ook last van) of hun apparatuur (zelfde apparatuur een dag later weer in actie gehoord, niets mis mee). Had niets met de halfvolle zaal te maken, het zijn gasten die graag goed willen klinken, of het nou voor 5 mensen of 5000 is. Dat je de attitude niets vond, fair enough, maar om gelijk iemand voor pendante lul uit te maken gaat wat ver. Ik gaf hem eigenlijk wel groot gelijk wat die sneer betrof.
Blij dat je het optreden wel goed vond, moet je ze eens gaan zien in een fatsoenlijke zaal met fatsoenlijk geluid!
De eerste recensies van Warpaint’s debuut-album liegen er iig niet om.
Een en al lof.
ja is een fijn album
De eerste namen van de nieuwe editie zijn bekend: Cold War Kids, Akron/Family, Erland and the Carnival, The Leisure Society, Low
Vertical, Thus:Owls, Heidi Spencer and the Rare Birds, Kiss Kiss Kiss, Kowalski,
GaBLé, Teeth, Fiction, Dutch Uncles en Idiot Glee