Anathema – We're Here Because We're Here

Soms zijn er van die albums waar je naar uitkijkt. Het moment dat je een klein berichtje ergens leest, dat de betreffende band de studio ingedoken is en dat je denkt: “Yes!” Ik had het toen ik hoorde dat Anathema, eindelijk!, de studio weer eens inging. Tussendoortje Hindsight was namelijk al van 2008 en de laatste echte plaat, A Natural Disaster is van 2003! Natuurlijk, het was ook een heel gevecht om de plaat uit te brengen, want weinig platenmaatschappijen zagen wat in de nieuwe koers van Anathema. Bij het kleine Kscope, dat ook al fijne acts als Anekdoten en The Pineapple Thief onder zijn hoede heeft, zijn ze echter precies op hun plek. De plek van de bands die het experiment niet schuwen. De geschiedenis van Anathema is bekend: death metal-orkestje met voorliefde voor Pink Floyd besluit beide te combineren. Het leverde spannende muziek op. Maar is daar, na zeven jaar wachten nog iets in veranderd? Vooral in het begin van We’re here because we’re here teleurstellend weinig eigenlijk. Het geluid is bekend en vertrouwd, maar er blijft niet veel hangen. Het klinkt allemaal iets te gemakkelijk. Dat verandert echter naar mate we verder geraken op We’re here because we’re here. De nummers worden langer en het experiment wordt niet geschuwd. En zo hier en daar schurkt de band tegen het geluid van een band als Tool aan, maar dan zonder de 12/14de maatsoorten van de drummer. De climax komt met het voorlaatste nummer “Universal”, waarin grootst wordt uitgepakt, met orkest en al, terwijl de band in afsluiter “Hindsight”, de Pink Floyd in zich nog eens loslaat. Steven Wilson mixte de hele plaat bij elkaar en hoorde uiteindelijk dat het toch nog goed kwam. Want dit is de Anathema waar ik naar uitkijk. Nu maar eens de concertagenda in de gaten houden…

mij=Kscope / Bertus