Dan mag je nog zo’n cultstatus hebben, en zulke mooie verweerde stembanden, maar waarom in godsnaam “Don’t Let the Sun Go Down On Me” van Elton John coveren? Of “Nights in White Satin” van de fokking Moody Blues?! Of “Don’t Let Me Be Misunderstood”!?! Nou, omdat het kan. En omdat Bettye Lavette er vertrouwen in had dat ze d’r iets moois van kon maken. Het zijn de drie bekendste nummers uit het Groote Britse Rockliedjesboek die de Amerikaanse zangeres (die ooit onder contract stond bij Motown) naar zich toe trekt. Zoals bij alle nummers op deze schitterende plaat heb je niet direct in de gaten dat het die grote hits zijn. De arrangementen zijn subtiel, de originelen zijn nog maar vage echo’s. Ik geloofde aanvankelijk niet eens dat opener The Word een cover was van het Beatles-nummer (van Rubber Soul). Net als op de in 2005 en 2007 verschenen coverplaten I’ve Got My Own Hell to Raise en Scene of the Crime is ‘smaakvol’ hier het sleutelwoord. De begeleidingsband is geweldig en die gelooide, wat wringende maar nooit onvaste stem van Lavette krijgt alle ruimte. Gek: ineens versta je de teksten van sommige nummers een stuk beter. Waardoor ze des te harder aankomen. Ik vond “Wish You Were Here” van Pink Floyd altijd al een mooi nummer, vanwege de link naar Syd Barrett, maar bij Betty zie je een veranda van een groot huis in het zuiden van Amerika, terwijl de ondergaande zon de hemel rood kleurt, de olielamp heen en weer wiegt en oma vanuit haar schommelstoel met licht-verstikte stem herinneringen ophaalt aan die lieve, gekke opa.
File Under geeft ism Epitaph enkele exemplaren weg van Interpretations: The British Rock Songbook. Het enige dat je hiervoor hoeft te doen is de hier gestelde vraag goed beantwoorden.
mij=ANTI / Epitaph