Iets zegt me dat Zweden in Europa een van de best verkopende markten is voor Def Leppard. Crazy Lixx is namelijk wéér zo’n Zweeds bandje dat schaamteloos Def Leppard kopieert. Luister maar eens naar “My Medicine (R.O.C.K.)”. Koortjes, echo op de drums, tja… wat hebben ze niet gekopieerd van Def Leppard? New Religion is hun tweede album, maar originaliteit duikt er nergens op. Okee, niet álles is volgens de formule van Def Leppard. Soms is het Mötley Crüe (“The Witching Hour”) wat de klok slaat, of Aerosmith (de ballad “What Of Our Love”)… Positieve zaken zijn er echter ook te melden: de songs zijn prima happy-go-lucky-rockdeuntjes en de uitvoering is zowel qua zang en instrumenten als qua productie (van Chris Laney) uitstekend. Het is daarmee een lekker rockalbum, maar met het soortelijk gewicht van een veertje en de originaliteit van Oranjeprullaria.
Ook al geproduceerd door Chris Laney is Generation Wild van Crashdïet. Ook Zweden, ook makkelijk in het gehoor liggende pretrock. Als ik de bandnaam met i-umlaut zie en de wel heel traditionele “rockposes voor bakvissen” op de website, bekruipt mij het gevoel dat dit alleen maar nog minder origineel zal zijn. Dat valt mee. Niet dat er iets verrassend of nieuw is, maar je hangt iets minder snel associaties met andere bands aan de nummers. Of dat een goede zaak is, kun je je afvragen. Het is namelijk wel erg grauwe middenmoot qua songs en uitvoering. Crazy Lixx viel tenminste nog op door de lekkere uitvoering waar dit Crashdïet simpelweg niet opvalt. Ze doen niet echt iets fout, maar het is sleaze zoals die in Zweden aan de lopende band wordt gemaakt, en met enige regelmaat nog beter ook.
mij=Frontiers / Rough Trade