Opener “Changes” van The Long Way Home dendert heerlijk binnen. In eerste instantie denk ik met een soort Duitse Destine te doen te hebben, maar ik lees al snel dat de Donots veteranen zijn die al sinds 1993 aan de punkrockweg timmeren. Hysterische synthesizers, beukende drums, emo-achtige zang met schreeuwrefreintjes, we zijn er weer. De Donots zouden zo de oudere Duitse neven van Destine kunnen zijn. Met punk heeft het in elk geval bijzonder weinig te maken en dat geeft The Long Way Home ook eigenlijk wel iets treurigs. Als je na bijna twintig jaar muziek maken nog niet verder komt dan tienerpunk is er toch echt een serieus probleem. Een band als Green Day heeft dat toch beter gedaan, maar die zijn dan ook nog net een paar jaartjes ouder en een paar kilometer getalenteerder. Toch grappig dat juist Green Day deze Donots mee op tournee heeft gevraagd. In ieder geval wel een veilige voorprogrammakeuze in Duitsland, want daar zijn Donots razend populair. Het vreselijke slis-Engels met Duits accent van zanger Ingo Knollmann geeft sommige nummers zelfs bijna een Eurovisie-achtige knulligheid. En als je dan ook nog bedenkt dat de bandnaam eigenlijk Donuts had moeten zijn, maar door een spelfout van de bassist Donots werd, dan kan ik me alleen nog maar verbazen over zoveel treurnis. Deze donots zijn de ultieme have nots.
Mij=Solitary Man / Konkurrent