Een olievlek zo groot als Nederland zaait dood en verderf voor de Amerikaanse kusten, inhalige bankboeven die complete landen aan de rand van faillissement hebben gebracht, tientallen miljarden aan bezuinigingen die als dreigende slagschepen aan de horizon opdoemen – vrolijk word je niet van het Journaal. Maar als het me allemaal even te veel wordt, kan ik me gelukkig altijd wenden tot de Zweedse zangeres Lisa Isaksson, die in een geheel eigen wereldje leeft en liedjes schrijft alsof de tijd sinds begin jaren zeventig is stil blijven staan. Onder de noemer Lisa o Piu (oftewel ‘Lisa en haar band’) verscheen vorig jaar haar debuut When This Was The Future, dat was gevuld met verstilde, feeërieke liedjes, die ijl wegzoemden naar langvergeten werelden. Opvolger Behind the Bend is een min-album (met een speelduur van een klein half uurtje), waarschijnlijk bedoeld om de fans die enigszins wakker dreigden te worden, weer in slaap te soezen. Het recept is hetzelfde gebleven: Lisa die fraaie liedjes zingt en zichzelf begeleidt op gitaar, aangevuld met onder andere spaarzame percussie, fluit, klarinet en harp. Opener ”Was It The Moon” zet al direct de toon en valt op door de halverwege het nummer opduikende sitarklanken. ”Simplicity” is voornamelijk opgebouwd rond akoestisch getokkel, en wie al niet zat te knikkebollen, zal dat tijdens ”Dream Of Goats” zeker gaan doen. Het instrumentale ”World Falling Down” is de opmaat voor het twaalf minuten durende ”Child of Trees”, dat aanvankelijk wordt gedomineerd door harpspel en zang (een beetje à la Joanna Newsom, hoewel Lisa een veel fijnere stem heeft), om na een minuut of vijf te veranderen in een min of meer aanzwellend instrumentaal epos. Afsluiter ”Gong For Hours (Jupiter’s Under The Moon)” valt uit de toon: donkergalmende klankschalen en vogelgeluiden (en dat zo’n vier minuten lang) – alsof de geachte bezoekers Lisa’s sprookjesbos nu wel weer mogen verlaten. Behind the Bend weet minder resoluut te overtuigen dan debuut When This Was The Future, maar is nog altijd bijzonder sfeervol, met een fijne retro ‘psychfolk’-feel. En dat Lisa Isaksson af en toe misschien enigszins voortkabbelt – ach, ze zingt het zelf al: ”Simplicity is all I’m asking for”.
mij=Subliminal Sounds / Clearspot