Hun debuut-ep heette Teeth, maar had net zo goed Throat kunnen heten. Als de vier heren van Little Women namelijk één ding razendrap doen is dat je bij de keel grijpen. Goedemorgen, wat hakt deel I van het zevenluik er gelijk hard in. 99.9% van de mensen zal er gillend gek van worden als de twee saxofoons, gitaar en drum met elkaar beginnen te bekvechten en pas na pak ‘em beet drie minuten het eens zijn over het thema dat ze gaan bespreken in de rest van het nummer. En dan nog blijft het geen muziek voor mietjes dat dit viertal laat horen. De saxofoons, daar zullen sommigen nog wel aan kunnen wennen, met de krassende gitaren van Andrew Smiley (die Ben Greenberg is komen vervangen sinds de Teeth-EP) daar zal menigeen nachtmerries aan over houden. Helemaal als daar overheen Jazon Nazary zijn drums probeert aan gort te slaan. Toch kent Throat ook zijn makkelijkere momenten. Zoals in “Throat II”. Dat begint in eerste instantie als een net gevoerde varkensstal, maar als de buikjes rond zijn gegeten is er voor even rust in de tent. Tot ze weer honger krijgen natuurlijk. En dat is snel. Maar hoe goed de mannen wel degelijk zijn, blijkt wel in het elf minuten durende deel IV waarin Laplante (tenor-sax) en Jones (alt-sax) als verliefde oude duiven om elkaar heen dartelen. Ontroerend mooi. Ook als de rest van de band bijvalt en de twee tortelduiven beginnen te jennen. Little Women lijkt me typisch zo’n band waar Mike Patton eens een paar songs mee zou moeten schrijven. Helemaal gezien het hilarische, bijna alleen maar uit Oe Aah Eehs bestaande, deel VII. Dat had zo uit de koker van Mr. Bungle kunnen komen.
mij=AUM Fidelity