Het Hammondorgel-intro van opener “A-Bun-Dance” laat er geen misverstand over bestaan dat er psychedelica gaat volgen. Maar als de gitaren invallen, lijk ik beland in een heftige stonerversie daarvan. Lekkurrr! In het navolgende “Somewehere”, waarin Obskuria´s eigen Grace Slick, Muriel Stadelmann, voor het eerst te horen is, komt de echte stijl tevoorschijn: seventies psychedelica met verrassend hard ingemixte zware riffs. De basis is een Amerikaans/Peruaans/Duits trio muzikanten, aangevuld met onder andere een zanger én een zangeres. De acht eigen tracks worden aangevuld met een cover van Slayer (!), “Black Magic”. Voor dit Obskuria is dat overigens niet zo verrassend, want op hun debuut coverden ze bijvoorbeeld The Misfits, The Beatles en Metallica. Het zal wel heiligschennis zijn, maar wat mij betreft is “Black Magic” het slechtste nummer van het album, simpelweg omdat het amper ruimte laat voor de psychedelica die verder zo kenmerkend is voor deze plaat. Deze plaat is gemaakt zoals het hoort: met het hele zootje tegelijkertijd in de studio en ter plekke jammend waar dat zo uitkomt. In de praktijk betekent dat dat dit zo ongeveer een live-album zonder publiek is. Dat heeft een partij energie opgeleverd die er zijn mag. Ik hoor heel wat overeenkomsten met Siena Root. Ook deze muzikanten zijn niet een stijl aan het naspelen, maar dompelen zichzelf erin onder om zich te laten meevoeren naar een mooi resultaat. Obskuria is daarbij overigens wel een flink stuk steviger dan Siena Root. Je hoort hier regelmatig stukken die aan het oude Black Sabbath of aan Led Zeppelin doen denken, zonder daarbij overigens op z´n Wolfmothers loos te gaan. Afsluiter is het dertien minuten durende titelnummer. Heerlijk trippy rockplaatje!
mij=World In Sound / Clearspot