Het lijkt wel alsof de groep Uran helemaal niet wil dat je hun titelloze album beluistert: op het cd-hoesje prijkt een nogal lelijke, Gummbah-achtige tekening, op de achterkant is een nietszeggende auto en de rug van een jongen met een capuchon te zien en het boekje bevat foto’s van onder meer een ronddraaiende dönervleesrol. De nummers gaan door het leven als ”STRAALSKADAD”, ”manslut”, ”fatfucker” en ”URI BOCK” en als kers op de taart vind je onder de cd-tray een kleurenfoto van een dikke puist die op springen staat. Enigszins op mijn hoede zette ik me dan ook aan het luisteren. Gelukkig bleek het allemaal nogal mee te vallen: de Zweden van Uran maken nerveuze, overspannen instrumentale psychedelische rock, met de nodige gamebliepjes en rafelige randjes – alsof je Motörhead en de Ozric Tentacles bij elkaar in de oefenruimte zet, Lemmy even bier laat halen en iedereen op het hart drukt dat het tempo vooral hoog moet liggen want Lemmy kan elk moment terugkomen. De dertien tracks bulderen in een gelijkvormige brij in bijna drie kwartier je speakers uit, zonder ook maar enige subtiliteit of nuance. En net als je enigszins meegesleept dreigt te worden door de aanstormende vloed aan riffjes en pompende drums, is het desbetreffende nummer alweer afgelopen; met een gemiddelde songlengte van tweeėnhalve minuut is het nu eenmaal lastig psychedelische spacerock maken…
mij=Sulatron / Clearspot