Welk kookprogramma op de Nederlandse televisie is leuker; ‘Wie is de Chef?’ of ‘Smaken Verschillen’? Ik zou zeggen: ‘Smaken Verschillen’. Waarom? Omdat ’t bij dat programma niet louter draait om wie de moeilijkste ingrediënten genadeloos kan dichtschroeien tot een twee-Michelinsterrengerecht waar een dikkerd als Johannes van Dam nog eens extra overheen moet pissen, maar om een onderhoudende avond waarbij tafelgasten kunnen uitgroeien tot vrienden voor het leven. Eten is hier niet het uiteindelijke doel maar het middel. Dat moet Lefties Soul Connection-zanger/-gitarist Onno Smit ook hebben bedacht. In zijn definitie zijn muziek en soulfood twee items die verbroederen. Niet voor niets haalt hij frases uit “Memphis Soul Stew” van King Curtis aan. Smit zou willen dat hij in de Mississippi-delta geboren was. Aan de hand van basisingrediënten zoals Fatback (Soulfood) en Beans (reserveblik voor elke rechtgeaarde countrycowboy) toverde Smit maaltijden op tafel en nodigde hij muzikale dinergasten uit die voor de jus moesten zorgen. En dus nodigde chef Smit Fay Lovsky, Tim Knol en een hoop anderen uit om te komen tot een Dr. John-achtig kampvuurtje met aardig wat recepten. Niet helemaal naar mijn smaak, want als je Smit van Lefties Soul Connection kent, dan is het jammer dat hij op deze cd zijn zwarte soulfood-kant niet laat zien. Nu is Beans & Fatback een blank singer/songwriter-supperclubje geworden. Een cajunmix van instant-kruiden en lekker snel klaar. Een Lassie-toverrijstproduct dat in de ogen van Smit niet kon mislukken. Wellicht was het beter geweest voor Smit om nog voor het gelag van elf gangen te componeren. Nu is het uitbuiken geblazen en heeft de alcohol al zijn intrede gedaan. Iedereen ligt onder de (salon)tafel. Dat doet aan de gezelligheid niets af. Die is prima, maar ik mis het echte vuur. Na een paar draaibeurten moet niet de indruk ontstaan dat Smit en al zijn vrienden slechts aan het wokken waren langs de snelweg, of erger nog, aan het steengrillen of gourmetten met de kerst. Als je soul in je donder hebt, mag geen enkel project uitdoven als een gezapige countryplaat die neigt naar Karen Carpenter met anorexia. Onno Smit heeft zich teveel laten leiden door de tafelmanieren van zijn gasten. Helaas.
mij=Excelsior / V2
Weet je, iedere recensist die de Carpenters nog
als symbool voor iets slechts/slaps gebruikt heeft zichzelf voor altijd gediskwalificeerd. Heeft niet eens veel met smaak te maken.
Een: het is en blijft recensent. Twee: Ik heb het over Karen Carpenter en niet over The Carpenters. Drie: wat is iets slechts/slaps? Dat heeft alles met smaak te maken. En vier: gaat Betty Boop tegenwoordig mensen diskwalificeren? Moet je niet gewoon blijven doorwerken bij de afdeling Handhaving?
brr…een recensist uit het boekje.
Muzikanten afzeiken vanuit een zelfbedachte autoriteit, maar zelf, haastig ,als door een wesp gestoken, agressief reageren op de onschuldigste vorm van kritiek.
(en dan ook nog met zo’n uberburgelijke kantoor-opsomming, maar dat hoort er wel een beetje bij)
Ah, Beppy heeft een andere mening, dus de recensent is slecht. Wie zeikt hier nu vanuit een zelfbedachte autoriteit?
Maar, heb je het album zelf al beluisterd?
wel,wel, het hele nest in rep en roer. Geestig.
Is Rene lekker mee, met zo’n hulpje als GrR
heb je geen opponent meer nodig. Hij trapt dan ook af met de meest obligate jijbak ever.
@stonehead
ik heb het helemaal niet over het album, nooit gehad ook. Ik reageerde op de gratuite, beyond clichématige, kantooresque opmerking over Karen Carpenter. Thats all. De recensist van dienst explodeerde bijna. Opmerkelijk.
Ik begrijp dat er een gevoelige snaar geraakt is. Zou je je gevoelens voor Karen Carpenter met ons willen delen?
Beste Beppie, Peppy en/of Betty,
Zullen we romantisch dineren met die fijne Beans & Fatback-plaat als inspiratie? Ik kook wel.
Dit lijkt me de sleutelzin uit de recensie: ‘Niet helemaal naar mijn smaak’. Ik vind de plaat van Beans & Fatback een uitermate geslaagde polderkijk op countrysoul. Ik vind dat je jezelf als recensent een brevet van onvermogen geeft als je niet hoort dat All I Think About Is You of Holding On killerliedjes zijn. Maar ja. Rene houdt wellicht enorm van mosselen. Ik niet. Zo is er altijd wel wat.
Tja, ik kan niet zoveel vertellen over de cd, omdat de nét gekocht cd inclusief zomerjas na een bezoek een optreden van B&F in Deventer gejat bleek te zijn. Moest ik een paar kilometer door de koude nacht in m’n overhemd naar huis fietsen.
Maar het concert ervoor was hartverwarmend, en dat heeft ervoor gezorgd dat ik niet ziek werd… Ik heb nog steeds vertrouwen dat de cd het niveau van het optreden kan evenaren.
Dat is sneu. Ik vrees dat Rene slechts een digitale promo heeft gekregen anders mocht je hem vast wel hebben. 😉
Guuzbourg, wat is het nou? Een brevet van onvermogen of gewoon verschillende smaak? Ik gok toch op het laatste. Ik durf er heel wat om te verwedden dat ik heel wat nummers geniaal vind waarbij jij dat niet zo zult horen. Tenzij je meent de enige juiste smaak te hebben, zullen anderen met even veel recht iets anders kunnen vinden van een plaat. Een brevet van onvermogen komt pas aan de orde als de recensent het niet kan omschrijven of benoemen…
niet kan omschrijven of benoemen…of denkt te scoren met platitudes en minachtende humor. Recensisten. Ik heb me vaak afgevraagd wat iemand er toe beweegt in het openbaar medemensen de maat te nemen. Het moet toch een onwankelbaar geloof in de universele geldigheid van de eigen smaak zijn. Ofzoiets. In combinatie met een tragische drang om “er bij te horen” en een scheutje narcisme. Het onbezoldigde karakter daarvan, zoals hier weleens als extra kwaliteit benadrukt, doet me eerlijke gezegd alleen maar meer huiveren. Ik bedoel, als je het voor geld zou doen zou ik het nog begrijpen.
…..
Tegelijkertijd ben ik zeker fan van FILE UNDER, dat kan dus allemaal naast elkaar bestaan, hoe het kan weet ik niet, maar het kan.
Tjonge, Boopy Ett, wat een tragiek bij die recensenten. Ik kan alleen voor mezelf spreken: ik ben dol op muziek, vind het leuk om daarover te schrijven en vind het leuk om voor anderen over muziek te schrijven. Een ander hoeft zeker niet dezelfde smaak te hebben. Als iemand bijvoorbeeld uit een minder positieve recensie van mij dingen haalt die hem doen besluiten er juist wel naar te gaan luisteren, dan is dat prima. Wat je niet lijkt te beseffen is dat een recensie een *mening* weergeeft. Een mening van een recensent kan, in het licht van eerdere recensies afgezet tegen jouw eigen smaak, een heel goed beeld geven voor een willekeurige lezer. Die er vervolgens een heel andere mening over mag hebben. En mag ik er even bij constateren dat juist sommige lezers hun mening heilig verklaren als ze het niet eens zijn met een recensie, om vervolgens te roepen dat de recensent er niets van snapt, narcistisch is of zo nog wat dingen?
@Prikkie: Ik heb de recensie in eerste instantie niet goed gelezen – ik maakte op uit wat ik de sleutelzin noemde, dat Rene niet van countrysoul houdt. Kan. Mag. Ik ben niet dol op blackmetal, ik weet er wel iets van maar ik laat meningen over dat genre liever aan de echte kenner over. Dan is zo’n mening meer waard. Rene vindt de liedjes op de B&F plaat slappe hap. Kan. Mag. Ik denk daar anders over. Ik zou echter bij het afserveren van een plaat in een genre dat blanke en zwarte stijlelementen met elkaar verbindt, het argument gebruiken dat het geheel te blank en niet zwart genoeg is. B&F wil juist de middenweg bewandelen, waardoor de cd stomweg niet te blank, of niet zwart genoeg kan klinken. Wie zich ook maar een seconde verdiept in wat countrysoul is (of het nu gemaakt is door blanken, zwarten of combinaties daarvan), weet dat. Rene heeft zijn huiswerk niet gedaan. Vet brevet van onvermogen.
Verder sluit de manier van opnemen van Onno kwalificaties als ‘instant’ natuurlijk uit. Hier is bepaald niet enkel water toevoegd, sterker, dat had het opnameproces aanzienlijk versneld. ‘Pruttel- en sudderpop’ zijn prima vlaggen om B&F onder te filen – gek dat Rene net die kwalificaties kiest nadat hij eerder voor ‘instant’ (zeg maar; gemakzuchtig) kiest. En dan ook nog Karen Carpenter met anorexia erbij halen – waarom eigenlijk? Wat zegt haar ziekte over de kwaliteit van de liedjes van de Carpenters – is de muziek van Robert Wyatt vervelend (of juist niet) omdat hij in een rolstoel zat? Wat wil Rene hier eigenlijk beweren – de muziek van B&F ‘neigt’ naar Karen Carpenter met anorexia. Dat had boulimia moeten zijn? Welke ziekte wenst Rene B&F eigenlijk toe?
Herstel: Ik zou echter bij het afserveren van een plaat in een genre dat blanke en zwarte stijlelementen met elkaar verbindt, NIET het argument gebruiken dat het geheel te blank en niet zwart genoeg is
Over het noemen van anorexia bij Karen Carpenter kun je twisten. Ik zou het ook niet doen.
Het noemen van Carpenter an sich is daarentegen zeer valide in dit verband, zeker wanneer je vindt dat het te weinig een mix is. “B&F wil juist de middenweg bewandelen, waardoor de cd stomweg niet te blank, of niet zwart genoeg kan klinken”, zeg je. Pardon? Volgens mij is het dan in de opvatting van René niet gelukt om die middenweg te bewandelen. Dat mag jij anders zien, maar daarmee is de opvatting van René niet per definitie onzin.
Citaat: ‘Beans & Fatback een blank singer/songwriter-supperclubje geworden’, ergo, het klinkt te blank, terwijl de zwarte kant had moet prevaleren. Dan wordt het dus iets heel anders, dan wil je geen countrysoul horen of weet je niet wat het genre is.
Guuzbourg: het had in René´s opvatting minder blank moeten worden. Dat wil nog niet zeggen dat de zwarte kant moet overheersen, het kan ook betekenen dat de blanke kant dat juist ook doet. En voor de duidelijkheid: ik haal dat puur uit de tekst. Ik heb niets met countrysoul, weet er niets van, en ook niet van dit bandje…
@ guuzborg Als je goed leest dan merk je dat ik helemaal geen slechte recensie over B&F heb geschreven. Ik heb namelijk een behoorlijk zwak voor Onno Smit als muzikant. Ik heb ook nergens beweerd dat ik ‘t slappe hap vind. Integendeel. Maar, en dat is wellicht mijn manco, ik zie cd’s niet als ‘n wegwerpproduct of kortstondig consumentenartikel. Dat houdt dus in dat ik ook na meerdere draaibeurten graag verrast wil blijven door de muziek van B&F. En juist dan, en dat is wat ik bedoel met het werkwoord ‘neigen naar’ zie ik het gevaar ontstaan dat gezapigheid kan optreden. Dan zie ik een Nederlands product dat niet de concurrentie kan aangaan met een willekeurige cd van Allen Toussaint voor 5 euro. Hoe goed of slecht ik countrysoul ook vind. Blijf dan doen waar je het beste in bent. In het geval van Smit is dat gierende soul maken, zonder countryinvloeden.
Nieuwe Noors ondertitelde kidnapvideo bij “Downfall”: http://www.youtube.com/watch?v=rP4-t9_uw64
Een beleefde zwart-witte tourvideo bij “Holding On”: http://www.youtube.com/watch?v=H_OAIWnwKlc