Bodi Bills internationale debuut mag dan Two In One heten, het album toont eigenlijk nog veel meer kanten van dit Berlijnse drietal. Misschien dat ieder van hen twee muzikale zielen heeft. Tel uit je winst. De vrij stevige opener “Be Home Before Dinner” doet nog vermoeden dat we hier met een echte dansplaat te maken te hebben. Het groovet old skool, als Underworld. Maar al in het dit jaar toepasselijk getitelde “I Love Holden Caufield” steekt het pop-element de kop op. En dat doen ze eigenlijk nog een heel stuk beter. Droge, om niet te zeggen lijzige vocalen, die coolheid uitstralen, koude synths en een soepele swing. Een nieuwe Hot Chip? Weer even later is de electronica kortstondig naar de achtergrond verdwenen, enkel een knorrend basje blijft over, in een gevoelig indiepopliedje, waarin ook een meisje zachtjes mee mag zingen. Dan zijn we pas op eenderde en u moet maar op mijn woord aannemen dat het ook daarna variatie troef is. Laat ik er nog twee uitlichten. “Traffic Jam” heeft een nogal koddige tekst over de nadelen van, nou ja, filerijden dus, maar ondertussen zit het muzikaal weer uitgekiend in elkaar met melodramatische gebroken piano-akkoorden (Coldplay!) en dito viool. Voor de plaat in een depressief middendipje dreigt te vallen, haalt het drietal nog even soulvol uit. “One Or Two Ghosts” klinkt alsof men een dagje op bezoek is geweest bij Jamie Lidell. Of was die inmiddels weer uit Berlijn vertrokken? In elk geval wordt er uit de tenen ‘I need your love’ geperst, terwijl de beat ondertussen lekker Autechre-achtig hakketakt.
mij=Sinnbus