Soms heb je van die recensies die je zo uit de pen schudt. Ik hoor een plaat en tijdens het luisteren schieten de zinnen me al te binnen. In gedachten is de recensie altijd spitser, leuker en beter dan datgene dat ik op papier krijg, maar dat mag de pret niet drukken. Soms, daarentegen, is het hard werken. 99% transpiratie en 1% inspiratie. Dat zijn die recensies dat je de internets afstruint om informatie over de band te vinden, je bio’s doorstruint op zoek naar beweegredenen of ook maar iedere vorm van informatie te vinden die een recensie kan doen starten. Op zoek naar meer informatie over Crash Test Dummies, ja, die bestaan nog steeds, vond ik zo’n stukje informatie. Brad Roberts, eigenlijk nog het enige vaste lid van Crash Test Dummies is een groot XTC-fan en hij heeft zich door hen laten beïnvloeden? Eeeeh, wat? Ik heb een ruime fantasie, maar daar hoor ik toch niks van. Helaas moet ik erbij zeggen. Voor de jonge lezertjes: Crash Test Dummies hadden in 1995 een noveltyhitje met “Mmmm Mmmm Mmmm” en zijn sindsdien stug doorgegaan met platen maken. Platen die hoofdzakelijk genegeerd zijn in Nederland. En dat gaat met hun laatste werkje Ooh La La ook gebeuren. Want waar God Shuffled His Feet (het hitalbum uit 1995 dus) ook nu nog goed aan te horen is, geldt dat niet voor Ooh La La. Roberts kenmerkende stem is nog een paar toontjes gezakt en hij klinkt nu als een soort van tweederangs Barry White. Dat is in het begin van de plaat nog wel om aan te horen, maar door een chronisch gebrek aan sterke en afwisselende nummers gaat het het mij al snel irriteren. En dan is Ooh La La niet meer om door te komen. Gelukkig hebben we God Shuffled His Feet nog. En het oeuvre van XTC…
mij=earMusic / Edel / V2