We zijn inmiddels toegekomen aan dag 5 van de-Affaire. De wandelaars produceren blaren in deze Vierdaagseweek, ik heb ondertussen ook bijna een EHBO-post nodig. Zoveel leuke bands in een weekje… En zoveel bier… En te veel schrijven over de-Affaire. Ik zou nog bijna omvallen. Het is de tijd, de hoogste tijd, voor nog een avondje gezelligheid. Op de woensdagavond in en rond het Valkhof in Nijmegen feesten we vrolijk verder met nog meer verfijnde bandjes.
Holly Miranda is een schone verschijning en deze singer-songwriter staat vandaag op het hoofdpodium met een viermansband. De band betovert het publiek vooral in de eerste helft van de set. De gitaar klinkt als een stemmige synthesizer, de drums pakken je beet, en de composities zijn zowel goed in elkaar gedraaid als sferisch. De songs zijn op het ene moment breekbaar en op het andere moment komt er meer vaart in het geheel. De stem van Holly zelf overtuigt en is sterk. Je voelt je een soms een beetje ongemakkelijk. Alsof ze een intiem persoonlijk verhaal aan je vertelt. Naarmate de set vordert, zakt dat gevoel helaas weg. De liedjes beklijven een stuk minder en zijn minder origineel. Er komt wat meer van hetzelfde en dit raakt niet meer. De lijn tussen mooi en wat gezapig, blijkt dun en dat is jammer. De band heeft veel potentieel maar buit dat niet ten volle uit.
mij=Door: Arno
Imler dan. Chris Imler was de drummer van Peaches, Golden Showers en Spankings. Op het podium in de ruïne staan wel vaker van die experimentele dingen. Ook deze one-man show doet me wat te experimenteel aan met zijn drums, ritmes, vage geluiden uit een kastje, Chris' wat verdwaalde Duitssprekende en soms overstuurde zang en de lange pauzes tussen de nummers. Het publiek blijft de hele set lang zitten, en uiteindelijk maakt de security een eind aan het optreden als het te lang duurt. Een ronduit genante vertoning.
Op het Lift!-podium staan vandaag zes Nederlandse bandjes die allemaal een half uurtje speeltijd krijgen. Birth of Joy is een trio: gitaar/zang, drums en een orgel in de goede traditie van seventiesrock à la The Doors. En met een geleende gitaar van New YX, dat eerder op hetzelfde podium speelde. Een klein oponthoud door materiaalpech. De uptempo muziek van de heren is goed te verteren en spat van het podium af. De zang schreeuwt soms nog een beetje teveel naar mijn smaak, maar charismatisch is die zanger wel. Hoewel het allemaal niet briljant of vernieuwend is weet de band het kunstje prima te flikken en verveel je je geen moment.
The Morning Benders zijn inmiddels op het hoofdpodium bezig met hun makkelijk te verteren indiepop. Op zich goede liedjes, maar die blijven niet erg hangen. Indie “love” pop met een beetje jaren zestig-inslag en een indierandje. Het geheel is wat inwisselbaar maar het luistert lekker weg. Holly Miranda komt het podium op om samen met The Morning Benders een Fleetwood Mac-cover te doen, maar het is wel een brave versie.
The Cosmic Carnival speelt dan ondertussen op het Lift!-podium. Denken we. Ze hebben wat moeite met het starten van hun optreden en zijn nog ijverig bezig met soundchecken waardoor ze volgens mij veel te laat beginnen. Maar beter goed gecheckt dan slecht gebekt. De band begint energiek met een prima pot feestelijke muziek. Funky grooves, prettige samenzang, trompetje er bij… en hopsakee, het publiek krijgt een prettige voorstelling. De band won zowel de publieks- als de juryprijs tijdens de Grote Prijs van 2009 en dat is prima te begrijpen. Het maakt het zappen tussen al de verschillende bands op zo’n avond toch weer erg prettig.
Dan volgt er pure Engelse popmuziek van The Crookes in de ruïne. De jonge mannen worden gehypet door het NME-tijdschrift en zetten een energieke set neer van Britse indierock met folkinvloeden. Denk aan The Smiths. Of The Housemartins. Een genre waar ik nu echt te weinig van afweet om te vermelden of die hype klopt. Ik zie een dikke vetkuif en hoor de sixties dik doorsijpelen in hun muziek. En een leuke zanger. Lichtvoetige indie. En liedjes die uiteindelijk wel erg veel op elkaar gaan lijken.
Junip is een Zweedse band met José González die vooral bekend is met zijn solowerk. José zelf zien we aan de akoestische Spaanse gitaar ondersteund door drummer, percussionist, keyboardspeler en bas. Psychedelisch getinte folkliedjes, melodieus, en mooi verpakt. Het is vast mooi, maar het klinkt me allemaal even te loom in de oren. En waarom de één het mooi vindt en de ander het maar wat vindt kabbelen, ja dat is persoonlijk. Ik kijk het een paar nummers aan…
Nee, ik ga nog even buiten het park kijken. Je zou bijna vergeten dat er naast de-Affaire ook nog Vierdaagsefeesten zijn. En daar treden sporadisch ook leuke artiesten op. Zoals de countryband The Pedro Delgado's, op dat moment op het Oase-podium. En – even een totale cultuurschok – mijn vrienden van de Memphic Maniacs op de Waalkade. Die heb ik al echt heel vaak gezien, en dat is altijd één groot feest. Een coverband. Wát? Jazekers, maar dan een hele speciale. Deze showmasters weten briljante mash-ups te maken van bekende topnummers, in de dance, rock en pop. Dwars door elkaar. De Waalkade ontploft dan ook regelmatig. Deze heren zijn ideaal voor uw feestje. Nog even noemen: Memphis Maniacs. Onthou die naam. Vette show.