Het eerste deel van het verslag van de-Affaire, het gratis festival deze hele week tijdens de Zomerfeesten op het Valkhof te Nijmegen.
Emperors, voorheen Emperors of The Black, openden het festival met een degelijk portie stonerrock op het Voerweg-podium. Hoewel het nog niet afgeladen vol stond op de vroege zaterdagavond hadden er nog genoeg, voornamelijk zwartgeklede liefhebbers zich verzameld voor het podium. Emperors’ muziek schurkt soms tegen metal aan en soms is het wat makkelijker verteerbare rock die de enthousiaste band laat horen. Prima voor een half uurtje.
Oh No Ono is een beetje een aparte band. Twee bandleden komen op met een foeilelijke korte broek met – niet bijpassende – witte bloes. De zanger aan de rechterkant is in het grijs/zwart, krullenkop, en produceert een kinderstemmetje als zang – is dit een geluidseffect? Het past gek genoeg wel goed in de zang, ook in de koortjes met die andere zanger die wel normaal lijkt te zingen. De drummer lijkt nog de stoerste van het stel. Sigaret in de mond en gewoon staand drummen. Vooral het tweede gedeelte van de set lijkt het beste over te komen. De poppy nummers zijn bij vlagen leuk, zeker als de bombast gaat overheersen en de band een beetje uit de bocht vliegt. Voor de rest zijn het ook wat te nette songs, die niet helemaal blijven hangen. “Dank je wel”, roept een van de Denen na een van de eerste nummers. Vraagt-ie of dat klopt. Ja, roepen wij natuurlijk. Even later vertelt hij een heel verhaal in het Deens ter introductie van het volgende nummer. Ja, dát verstaan we natuurlijk niet. Rare jongens die van Oh No Ono. Een beetje vreemd en soms lekker.
mij=Door: Arno.
Gösta Berlings Saga is vervolgens dé band van de avond voor mij. Lekker psychedelische instrumentale progrock met een jazzy inslag en lekkere funky ritmes. Zo af en toe hoor ik die andere fijne band Jaga Jazzist erdoorheen. De band werkt zich geconcentreerd door een goede set heen. Spelen nog een nummer dat ze eergisteren hebben bedacht, en blinken uit in goede, strak uitgevoerde composities die ze soms lekker lang uitrekken tot jam-achtige proporties. Duidelijk liefhebbers. En spontaan word ik ook een liefhebber van deze band en koop even later maar even de cd bij de merchandise (Detta Har Hänt). Hebben ze verdiend.
Los Campesinos! bouwen zoals verwacht een klein feestje op het Saddlespan-podium (dat is het grootste podium bovenop het Valkhof zelf) met hun Britse aanstekelijke rammelrock. Met vijf jongens en drie meisjes zijn ze dit keer. Hun indierock gevuld met diverse instrumenten, zoals die fijne viool, gaat erin als koek bij het publiek. Natuurlijk heeft de zanger geen zuivere heldere of mooie zangstem, maar zijn energie, uitstraling en dwingende manier van zingen is treffend genoeg. Tegen het einde duikt hij nog even het publiek in, keert terug op het podium, gaat op een box staan, springt eraf. De band zit vol energie en krijgt het publiek mee. Toch zijn er ook wat inwisselbare nummers en is de spontaniteit wat minder dan toen ik ze op Lowlands zag, maar dat mag verder de pret niet drukken. Leuk optreden.
De sympathieke Belgen van The Sore Losers lijken al begonnen te zijn op het mooie podium van de Lift! (op de achtergrond van het podium zie je de Waal mooi door het doorschijnende doek). Maar nee, het is nog een soundcheck. Even later beginnen ze dan toch met hun pakkende bluesrock met soms wat country. Degelijke set. De enthousiaste Belgen maken er gewoon een gezellige boel van.
Karma To Burn dan, en dan missen we helaas The Antlers die tegelijk spelen. Maar de stoere gasten van Karma To Burn met hun stevige stonerrock/metal willen we dan toch ook niet missen. Grotendeels instrumentaal, hoewel hier en daar wel wordt gezongen. De Voerweg hangt vol met zweet en bier en stoere mannentaal. Vuisten in de lucht en een strakke set. De mannen reageren lekker laconiek als twee bandleden hun snaren kapot spelen. Rustig vervangen en doorspelen. De bandleden vermaken zich prima op het podium en dat maakt het extra leuk om naar te kijken. Nou ja, in het halfdonker dan, foto’s maken is moeilijk, veel licht is er niet deze avond. Karma To Burn is een lekkere stevige afsluiter op de Voerweg.
Isbells mag de-Affaire openen op de zondagmiddag op het Valkhof. En het lijkt op een zitconcert, veel mensen zitten in het gras te kijken naar deze rustige indie/folk/singer-songwriter-liedjes. De Belgische band speelt een fijne set met enkele prachtsongs, hoewel er genoeg momenten zijn waarop het maar een beetje rustig voortkabbelt, maar voor deze zonnige middag is dat niet zo erg. De aandacht verliezen ze daarom soms nog wel, ondanks het vrolijke getokkel op de gitaar en de prima zang, soms mooi aangevuld met de zangeres.
Het staat aardig vol bij de Barbarossa-ruïne waar I Am Oak uit hetzelfde genre tapt: indie/folk, maar dan uit het eigen Nederland. En dat valt eerlijk gezegd wat tegen. Natuurlijk is die stem mooi, en ook die vierstemmige koortjes. Maar na een paar nummers kabbelt het maar wat voort en hebben we het wel een beetje gehad. Ondanks de bas en trommels, die verder – gek genoeg – bijzonder weinig toevoegen. Het zal toch wel aan de wat matte composities liggen die erg op elkaar lijken dat dit niet heel lang blijft boeien. De grens tussen mooi en wat saai is, blijkt flinterdun met dit genre.
The Middle East uit Australië opent vervolgens een heel stuk energieker op het Saddlespan-podium, en dat kunnen we wel gebruiken. Er staan zeven bandleden op het podium, en de band gooit een hoop instrumenten in de mix. Naast de onvermijdelijke akoestische gitaar aangevuld met bas en drums bijvoorbeeld ook een accordeon, trompet of dwarsfluit. In het midden van de set schakelen de heren een beetje een beetje teveel terug naar wat lomere folk en dat lijkt me soms net te rustig. Deze band moet het liever hebben van de wat bombastischere uitspattingen, die af en toe komen, waarmee ze aantonen een prima band te zijn die lekker kunnen afwisselen en dat eigenlijk nog wat te weinig doen.
Vervolgens missen we wat bands om even lekker uitgebreid te gaan eten, en vallen we weer binnen bij School is Cool. Uit België. De enthousiaste jongens op het podium bouwen een vol, rijk geluid wat mij erg aan Arcade Fire deed denken. Vooral die stem ook, maar ook de muziek. Vrolijke uptempo folkrock, denk ook aan Fleet Foxes. De wat gezette jongen op de achtergrond is hilarisch om naar te kijken, wat een enthousiasme! En dat enthousiasme brengen ze prima over op het publiek. De Talking Heads-cover “Road to Nowhere” vind ik zelf niet zo sterk, maar de Pixies-cover op het einde is dan wel goed gedaan. Het is niet een genre waar ik ‘s nachts wakker voor gemaakt wil worden, maar dit was beter dan wat ik van tevoren had gedacht. Pluim!
ASTRA is vervolgens de eerste band op de Voerweg deze zondag. De band had het bijna niet gehaald wegens een kapotte bus in Duitsland, maar De-Affaire haalde ze gewoon op. We zien vijf bandleden. En vooral hele dunne mannen met lang haar en bleke gezichtjes, behalve de drummer natuurlijk. En met hun prachtige seventiesrock waan je je even op Woodstock. De dubbelloopsgitaar trekt aandacht van het publiek, sommigen schreeuwen dat de gitarist die bovenste gitaar maar eens moet bespelen, en men joelt hard als dat op een gegeven moment gebeurt. Zowel irritant als vermakelijk. Na een minuutje of 25 beseffen we dat we nog niet geklapt hebben. Oh ja. Hele lange nummers in de fijne traditie van de psychedelische rock en Pink Floyd is nooit ver weg. Heerlijk dat ze in het tweede deel van de set hier en daar het tempo flink opschroeven, met vette solo’s en spacy geluidjes. We tellen ongeveer vier nummers in een uur en mogen achteraf concluderen dat ze zo lekker nonchalant één van de toppers van vandaag zijn geweest.
Uit Limburg komt Sungrazer, dat een prima portie stoner en psychedelische rock laat horen, met een bas en gitaar op de vetste stand rockt het er goed op los. Sommige nummers hadden zo (vet) gespeeld kunnen worden door Motorpsycho, en ook het huiskamer-schemerlampje en vloerkleed bij de drummer deden mij denken aan een optreden van die band laatst. Dikke voldoende voor deze gasten.
Voor veel mensen was het vandaag wachten op HEALTH die ik voor de tweede keer zag. Vorige keer op Lowlands werd het compromisloze gebeuk me wat te eentonig, maar de vele positieve verhalen deden mij toch nog eens een poging wagen. Helaas was het ook nu weer veel enthousiast en energiek gebeuk zonder al te veel aantrekkelijke inhoud. Hard en heftig kan dus ook gewoon te veel van het goede zijn, terwijl ik erg veel kan hebben. De composities zijn gewoon vlak, te weinig afwisseling, puur effectbejag en ik mis toch een greintje melodie. We noemden het aan de kant maar even “post-gabberhouse”. Misschien zijn ze dan vernieuwend, ik heb besloten dat ik er niet zo veel mee heb. Ik hoor het concert verder op afstandje aan en hoor in de verte nog een vervreemdend einde van het concert, iets met melodie. Rare jongens die van HEALTH.
Nee, dan The Flying Eyes. Als je het over onvervalste hard knallende psychedelische, punky, bluesrock hebt…. Deze heren mogen dan een bekend genre spelen, ze verdienen de hoofdprijs in deze categorie. De drummer met zijn wilde haardos gaat tekeer als Animal van de Muppets en slaat zijn eenvoudige drums bijna aan gort. De bassist en gitarist springen wild op het podium. De bassist beklimt een box en springt daar indrukwekkend vanaf, en het laatste nummer speelt hij gewoon in het publiek. Jazeker. Onder de indruk van het technisch goede strakke spel en de heerlijke vuistslag die deze heren uitdelen.
King Khan & The Shrines sluiten vervolgens de Voerweg-programmering af met, zoals verwacht, een aardige show met vooral veel funk en soul muziek. King Khan zelf is excentriek verkleed en het podium staat vol met enthousiaste muzikanten – hoewel de drummer niet zijn vrolijkste dag lijkt te hebben. Veel te zien op het podium dus. Daarbij staat het geluid op de Voerweg niet hard of goed, zeker aan de zijkant klinkt het zacht, zonder detail. Alleen recht voor het podium is het allemaal goed te horen en daar bevindt zich dan ook het grootste feestje. Bij “I Wanna Be A Girl” trekt de saxofonist zijn broek naar beneden om de tekst van dit nummer maar eens te onderstrepen. Na afloop ontvangt hij een bierdouche, want hij blijkt jarig! Ondanks alle vrolijkheden en bij vlagen lekker funky ontstijgt het muzikaal niet helemaal aan de middelmaat. Een aardige afsluiter waar meer te zien dan te horen was.