Here We Go Magic – Pigeons

Er zal ook in de stukjes op File Under geen ontkomen aan zijn: het is bloedheet. Als het bloedheet is dan moet je er in mijn opinie handelen of beter niet handelen. Oftewel het rustig aan doen, ‘Gas runter’, zouden de Duitsers zeggen. Tijd dus om het ook qua muziek wat rustiger aan te doen. Hiervoor zou het New Yorkse Here We Go Magic geschikt kunnen zijn. Pigeons is hun tweede album. Het stempel dat ze er opgezet hebben is psychedelische folk, maar dit album bestaat uit twee gedeeltes. Aanvankelijk zijn de liedjes catchy, melodieus, maar toch wel wat loom, een beetje een drone, maar niet overdreven. Met de samenzang sluiten ze prima aan bij deze tijd, zie Grizzly Bears en Fleet Foxes. En er is die breekbare falsetstem van Luke Temple. Het album is traag, maar wel het bezorgt me wel een goed humeur. Kijk, daar hou ik van als ik onderuit gezakt op de bank hang. Mijn favoriet is “Bottom Feeder”. In het tweede deel zakt het melodieuze echter weg. Het album krijgt een meer ritmisch en psychedelisch vervolg, waardoor de band wel vergeleken wordt met Vampire Weekend en Talking Heads. De oorspronkelijke ingrediënten zijn er nog wel, maar in mindere mate. En dat is jammer, want het komt mijn humeur niet ten goede en mijn aandacht verslapt: ik bedenk me dat het bloedheet is. Weg afleiding. Pfffffffffffffff……….

mij=Secretly Canadian / Konkurrent