Jimmy Vaughan heeft zelf een carrière met bijvoorbeeld The Fabulous Thunderbirds die niet bepaald als onbeduidend kan worden omschreven. Toch blijft hij voor mij – en voor velen anderen met mij, vermoed ik – de broer van. Samen hebben ze één album gemaakt, Family Style, waarop toch ook vooral de stijl van broerlief doorklonk. Broerlief is al een tijdje niet meer, maar Jimmy brengt met – grote tussenpozen, dat wel – nog steeds materiaal uit. De nieuwste cd heet Plays Blues, Ballads & Favorites, heeft een belangrijke bijrol voor zangeres Lou Ann Barton, en zoals uit de titel blijkt betreft het hier geen nieuw materiaal – op het instrumentale “Comin’& Goin'” na. Integendeel, Vaughan gaat een flink stuk terug in de tijd en laat een aantal songs horen die dicht tegen de jump blues en de rock ‘n’ roll/rockabilly aanliggen, met veel sax en trompet op de achtergrond. Denk maar aan de blues zoals die door de Blues Brothers ten gehore werd gebracht. Met een groot verschil: bij de Blues Brothers lag het tempo feestelijk hoog, terwijl je hier moet concluderen dat mid-tempo al behoorlijk wild is. Het gevolg is dat ik al halverwege een tikkie afhaak, doordat het steeds hetzelfde doorhobbelt. Productioneel houdt het ook niet over. Er is blijkbaar geprobeerd het een authentieke feel mee te geven, maar dat heeft geresulteerd in soms ronduit lelijk geluid. Vooral de drums hebben hieronder te lijden. Dan kun je songs opnemen van Little Richard (“Send Me Some Lovin'”), Willie Nelson (“Funny How Time Slips Away”) en Jimmy Reed (“Come Love”), het blijft een album waarop vakmensen teveel van hetzelfde spelen in een matige productie.
mij=Proper / Rough Trade