Justin Currie heeft zo’n fijne stem die zelfs het voorlezen van het telefoonboek tot een interessant gebeuren kan maken. Of die je je als jonge vader zou wensen om ’s avonds je kind in slaap te kunnen zingen. Of je geliefde na een broeierige vrijpartij op een zomeravond. Je zou al luisterend naar zijn stem bijna vergeten om op te letten of de liedjes die hij zingt eigenlijk wel goed zijn. Gelukkig laat hij op The Great War, de opvolger van What Is Love For uit 2007, horen dat zijn pen nog niet uitgeput is. Zijn lichthese warme stem geluid doet de rest. Goed afgewisseld combineert hij stevige, tikkie donkere pop af met melancholieke liedjes. The Great War is zelfs wat afwisselende dan zijn voorzanger. Ook binnen een song. Zo bouwt “The Fight To Be Human” na een pianoloopje in het intro, dat sterk doet denken aan “Goodnight Saigon”, geleidelijk over naar een bijna episch einde. Daarin doolt nog steeds hetzelfde pianoloopje rond als je goed luistert, maar die is dan al wel compleet onder de voet gelopen door de rest van de band. De song heeft bovendien een mooie tekst die stof tot nadenken geeft. Erg fijn is ook de ballade “You’ll Always Walk Alone”, waarin Currie nog maar weer eens laat horen aan al die wannabes hoe je zangnoten lang en zuiver aan moet houden zonder dat je daar een vocoder of andere technische snufjes voor van stal moet houden. Wie vijftien jaar geleden Justin Curries vorige band Del Amitri al goed vond, doet er dan ook verstandig aan hier weer aan te haken in het geval ze What Is Love For gemist hadden. Anderen overigens ook.
mij=Ryko / Ada / Rough Trade