Metropolis Festival 2010

Ik heb eigenlijk bijzonder weinig met openluchtfestivals. En nog minder met Rotterdam. En echt helemaal niks met wielrennen. Vandaag mocht ik voor File Under verslag doen van het gratis toegankelijke Metropolis-festival in de havenstad die volledig in het teken stond van de Tour de France. Heb ik weer!

Gelukkig is het een prachtige dag en op de zonnige soulklanken van opener Pam Feather lopen we naar het podium van 3FM Serious Talent waar de Rotterdamse Accelerators de boel goed wakkerschudden met hun standaardpunk. Voor het podium staan lelijke pubers in Slipknot-shirts op elkaar in te beuken en het binnendruppelende publiek heeft eigenlijk meer oog voor dit treurige schouwspel dan de verrichtingen op het podium. Bands krijgen de fans die ze verdienen.

mij=Verslag: Blink. Foto's: Dennis, Reinier

Dan maar even kijken bij de opener in The Garden, de enige tent van het festival. De indiepop van het Britse Redtrack is bij vlagen best aardig, vooral de stukken met meerstemmige zang. En natuurlijk altijd leuk om vier bandleden met allemaal hetzelfde overhemd te zien, zeker als hetzelfde overhemd ook nog op de promofoto's van de band terugkomt. Lang leve het banduniform!

Op de Workers Stage is inmiddels Fresku losgebarsten. Fresku is een rappert en op het podium staan drie gasten rondom hem filmpjes te maken van een optreden dat wat mij betreft meteen het dieptepunt van het festival is. Rappers die stoer doen over hun wheels en ho's zijn al snel irritant, maar moraliserende rappers zijn nog drie keer zo erg. Fresku wordt al weinig respectvol aangekondigd door de speaker als 'een rasartiest, met rijmpjes en dan nog op de maat ook!' maar als de set begint verbaas ik me vooral over de stupiditeit van deze rijmpjes. Fresku is op zoek naar 'de mannen met hoge normen' en vraagt even later of we allemaal wel genoeg van onze moeders houden want dat is namelijk erg belangrijk. Zucht.

Na zoveel braafheid maar snel op weg naar de hardste act van de dag: Baroness. De metalband begint nog rustig met sfeervol gitaarspel maar al snel gaat de beuk er flink in. Een gewaagde maar toch eigenlijk best geslaagde act op het grootste podium van het festival. Met Baroness is het festival echt los.

Ook snoeihard, maar dan met elektronische klanken, is James Yuill. De sympathieke nerd staat er wat verloren bij achter z'n batterij elektronica en z'n akoestische gitaar. Het klinkt allemaal geweldig maar toch heb ik het gevoel dat zijn trucje nu wel uitgewerkt is. Hij zal toch wat meer aan zijn presentatie moeten werken want de tekst van zijn geweldige nummer “On Your Own” is wel pijnlijk toepasselijk op zijn set: 'What to do when you're alone?'

Veel gezelliger is het op het podium bij Adam Green. Hij wordt nog steeds gezien als de zanger van The Moldy Peaches terwijl hij solo al een stuk langer bezig is. De set van Green wordt wel enigszins overstemd door het lawaai van Baroness op het hoofdpodium, maar is toch erg leuk. Gewoon lekker vrolijke zomerpop vergezeld door knullige danspasjes van Green. Perfecte act voor het festival.

Inmiddels sla ik Hef & Önder over en sta ik backstage plotseling voor een minipodium naar een set van Jack Parow te kijken. En wat voor set! De Zuid-Afrikaan met enge snor en extreem afgezakte broek heeft het gewoon helemaal. Zijn raps zijn in half-verstaanbaar Afrikaans en de tekst van het nummer “Cooler As Ekke” is geweldig: 'Ek’s original jy’s gecopy, Ek’s ‘n flash drive jy’s ‘n floppy'. Enkele uren later doet hij het nog eens dunnetjes over op het grote podium, inclusief pet met megazonneklep. Wat een held!

In de tent is het tijd voor Here We Go Magic, opnieuw zo'n hippe jonge band uit Brooklyn. Het gitaarriedeltje aan het begin van de set doet me denken aan Vampire Weekend, maar al snel blijkt dat de band toch wel een heel eigen en uniek geluid heeft. De band ziet er ook nog eens goed uit, met name de bassiste. De manier waarop zij haar instrument betast en bespeelt is pure sex. Fantastisch concert.
Even later is het de beurt aan Tim Knol met band op het grote podium. En al snel blijkt dat zijn plek op het hoofdpodium niet meer dan terecht is. Mensen blijken aangenaam verrast door zijn stem en begeleiding en Knol heeft vast veel nieuwe fans na vandaag. In het gras in de zon met een biertje en een optreden van Tim Knol, het leven wordt niet veel beter dan dat.

Op het achterafpodium van 3FM speelt een andere Nederlandse act, The Hype. Het is natuurlijk vragen om problemen met zo'n bandnaam, zeker met al die zure muziekrecensenten, maar voor het podium is in ieder geval weinig te merken van een eventuele hype. Er is vrijwel geen aandacht voor de band, die prima pop maakt maar wel goed zal moeten oppassen voor het Rigby-effect vanwege 'te keurig'.

Vrijwel net zo keurig zijn de heren van het Amerikaanse Chief. De band maakt oerconventionele gitaarliedjes, ziet er oerconventioneel uit, maar doet dat best verdienstelijk. Het spettert niet, maar is wel gewoon mooi. De subtiliteit is zeer welkom op het verder behoorlijk harde festival en de bandleden hebben het zelf ook goed naar hun zin: 'This is awesome, our best show yet'. Wat dit zegt over de rest van hun tour laat ik maar even in het midden.

Wie na de geweldige set van Jack Parow nog even wil doorfeesten kan inhaken en meespringen op de ska van Babylon Circus, maar ik kies voor het Canadese duo Japandroids. Eerder gaven ze backstage al een voorproefje, maar echt los gaan ze pas later bij het 'echte' optreden. Een geweldig rauw gitaargeluid en retestrakke drums zorgen voor een stampvolle en enthousiaste tent. Het gebeurt niet vaak dat de zang live beter overkomt dan op plaat, maar Japandroids krijgen het wel voor elkaar. En er wordt zelfs nog even gecrowdsurfd!

De vreemdste overgang van de dag is van de noise van Japandroids naar de Arabische klanken van de Syriër Omar Souleyman. Het is maar goed dat Geert het niet wist anders had hij vast bezwaar gemaakt tegen deze islamisering van het Metropolis-festival. Souleyman ziet er uit als een foute oliesjeik met borstelsnor en zijn muziek bestaat uit discobeats uit Korgs, snel sazspel en natuurlijk zijn bezwerende zang. Vraag me niet waarom, maar het werkt. Omar Souleymans muziek is zo opzwepend als de pest. Verrassende, gewaagde en vooral ook geslaagde keuze van de festivalprogrammeurs.


Het festival loopt al ten einde en ik ga nog even snel langs bij de Nederlandse The Mad Trist met degelijke stonerrock en The Strange Boys uit Dallas. De jengelgitaren van The Strange Boys lijken niet helemaal zuiver, maar vallen door de overstuurde klanken van de mondharmonica en saxofoon toch steeds weer keurig op hun plek. Het geluid van de band is vrolijk, sprankelend en volstrekt origineel. De tekst van het derde nummer ('oh happy days!') en het saxofoonspel van de blonde Texaanse Jenna werkt aanstekelijk en zorgt voor een van de hoogtepunten van Metropolis 2010.


Zo aan het eind van het festival is de testosteronrock van de vier lelijke kerels van The Hickey Underworld eigenlijk een beetje te veel van het goede, dus sluit ik af bij de nog lelijkere kerels van Brother Ali. De albino hiphopper uit Minneapolis heeft duidelijk een boodschap over love en peace en alles wat daar tussenin ligt, maar tussen de preken door zijn de snoeiharde raps absoluut lekker. Wordt moraalrap de nieuwe trend van 2010 misschien?

Mijn eerste Metropolis zit erop en wat hebben we geleerd? Rotterdam heeft de hoogste tattoodichtheid per pond drillend vlees en Metropolis is een geinig en gevarieerd festival. Hoogtepunten waren een Nederlandse singer-songwriter, een Zuid-Afrikaanse rapper en een Texaanse gitaarband. En fotograaf Dennis heeft zulke witte benen dat het een wonder is dat hij ooit nog een flits nodig heeft.