Op grond van de meeste omschrijvingen zou je het Amerikaanse Peter Wolf Crier het best kunnen vergelijken met The Folk Implosion, het legendarische samenwerkingsproject tussen Lou Barlow en John Davis. Niet alleen is ook Peter Wolf Crier een tweemansproject – bestaande uit Peter Pisano en Brian Moen – , ook muzikaal zoeken ze het in dezelfde omgeving. Lo-fi, folky, poppy en met een stevige, bij tijd en wijle bijna dansbare en even zo vaak elektronische beat als begeleiding. Het verschil zit ‘m in het derde woord: poppy. Waar The Folk Implosion altijd stevig op een onvolprezen popfeel kon leunen, doet Peter Wolf Crier dat niet. Goed, hun liedjes ruiken evenzeer naar folk, de zang is even melancholiek en de begeleiding gebruikt de ene keer uiterst simpele en dan weer behoorlijk inventieve, maar in elk geval uiterst doeltreffende ritmes. Peter Wolf Crier kiest vaak een wat moeilijker pad. Geen lekker meezingbare popmelodieën, maar een bijna experimentele vorm van liedjes maken. Het zorgt ervoor dat Inter-Be niet altijd even makkelijk weg luistert, maar vooral dankzij het mooie drumwerk wel indruk maakt. Muziek voor wanneer de brandende zon je dwingt in de schaduw te blijven en de hitte je afhoudt van al te veel beweging.
mij=Jagjaguwar / Konkurrent
Een sessie van Peter Wolf Crier in een broeikas, het is weer eens wat anders dan een huiskamerconcert: http://www.youtube.com/watch?v=6Eun7Ipnxpc