Als iemand wegwerppop wil maken dan mag hij dat van mij. Als het maar met overtuiging gebeurt. En dat is nou net wat ik mis bij Poisonblack, de band van ex-Sentenced-zanger Ville Laihiala. Dit album is technisch en productioneel om door een ringetje te halen, maar uiteindelijk doet het me he-le-maal niets. Laihiala heeft een zorgvuldig opgeruigde stem, waarmee hij depri teksten de wereld inslingert op een achtergrond van metalriffs. De eerste zinnen op de cd zijn ‘Hope is gone… ashes in the wind/ All that was is buried in filth/ The shadows grow deeper with each passing hour/ The taste of life has turned too sour/ I am but ghost in time – time unforgiving/ I am the failed design – without a meaning’ en het wordt verderop niet veel vrolijker. Maar het is niet meer dan tienerdepririjmelarij, als je het mij vraagt. Muzikaal zijn het midtempo metalriffs, zo nu en dan onderbroken door een pingelintermezzo als opmaat naar de solo. Het blijft een cd lang hangen in zorgvuldig geconstrueerde gothic metal met nu-metal randjes. Op de beste momenten doet het nog wel wat aan Soundgarden denken (“Down The Drain”), maar die momenten zijn veel te spaarzaam. Het had best wat kunnen zijn, ware het niet dat dit album gemaakt lijkt met uitsluitend verkoopcijfers in gedachten.
mij=Century Media / Suburban