Elke morgen gewekt worden door een zich het zand van Klaas Vaak uit de ogen wrijvende zon, ik zou er best wat voor over hebben. Het zit er hier in Nederland, helemaal als ik aan het werk ben, eigenlijk helemaal niet in. Maar de twee weken op vakantie genoot ik elke morgen vroeg weer van de begroeting van de zon die zijn kruin boven het maaiveld uitstak en gelijk begon te vlammen. Daarom koester ik de psychedelische rockers van het Californische Sleepy Sun ondertussen ook zo. Bij de openingsnoten van hun tweede cd Fever branden de fuzzy gitaarklanken gelijk als een hoogtezon op je huid. Om je vervolgens na een korte periode van gewenning weg te laten dromen op de slepende klanken van Bret Constantino (wat rauwer) en Rachel Fannan (kristalhelder), die om elkaar heen dansen als een zich langzaam ontvouwende bloem om vervolgens in een hippy dans on fuzz te culmineren. Dat is nog eens ontwaken, zeg ik u! Herinneringen aan vervlogen tijden in een nieuw jasje, da’s waar Sleepy Sun in excelleert. Neem het meer akoestische “Rigamaroo”, dat in de verte wel wat weg heeft van Fleetwood Mac. Maar het gros van de songs op Fever is veel meer psychedelisch, met vaak vooral erg fijn gitaarwerk van Matt Holliman en Even Reiss. Maar onderschat de drummer en bassist ook niet. Zij nemen in “Freedom Line” het opzwepende voortouw waardoor de rest van de band het op de heupen krijgt en uiteindelijk in het volgende en afsluitende “Sandstorm Woman” je het zand van Klaas Vaak weer in de ogen waait. Een tien minuten durend bluesy opus waarin de band nog een keer laat horen dat er op dit moment qua psychedelische seventies bands bijna geen betere is te vinden dan Sleepy Sun.
mij=ATP / Konkurrent