Sleigh Bells – Treats

Volgend Gr.R. ben ik een vette @DennisStempher-wannabe als ik luister naar Sleigh Bells. Nou moe! Alsof wij niet al heul lang luisterden naar duo�s die herrie maakten met slechts synthesizers en gitaren. Niet dat we dat deden toen Dennis nog in zijn luiers rond liep, zo jong is hij niet meer, maar Gr.R. zorgde er persoonlijk voor dat ik Carter The Unstoppable Sexmachine-cd�s in de kast heb staan. Het zal wel komen door de tatoeages van zangeres Alexis Krauss dat �ie een beetje bang is. En ik geef toe, dat is ze ook wel een beetje als je haar te keer ziet gaan. Net zoals ik met graagte toegeef dat Sleigh Bells voor geen meter op Carter USM lijkt. Sleigh Bell is op Treats extreem sleazy. Een bijna ridicule mix van synths, beats, gitaren en zang. Die beats zouden in staat moeten zijn om je speakers om zeep te helpen als je de volumeknop goed naar rechts draait. Derek Miller weet van zijn tijd in Poison The Well donders goed hoe je herrie moet maken. De truc zoals hier toegepast is simpel, maar uiterst effectief. Neem baggervette, overstuurde riffs, kruis die met een monumentaal harde drumsound en jengelende synths en laat daarover een meisje met een bijna stem die zo uit Five Star (of, meer classy om te noemen, een kloeke dreampop band) geplukt lijkt d�r lijntjes zingen. Maar in een song als “Streight A�s” gooit Krauss ook nog eens al haar gene van zich af en gaat tekeer als het Hollands krijskonijntje Krause op het moment dat ze schreeuwt dat ze een pony wil. Vervelen doe je je dan ook niet bij het beluisteren van Treats. Een plaat met een ultiem pluk-de-dag gevoel en om vervolgens tot diep in de nacht door te laten dreunen.

mij=Mom & Pop