Dit wordt een recensie waarin ik van niets iets probeer te maken. Zelden een band gehoord met zo’n onduidelijk profiel. Nu helpt het niet dat Mom, Where Are The Seahorses een tussendoor-plaat is, waar enkele nieuwe tracks worden afgewisseld met remixes en ‘vocal interpretations’. Dat laatste is een hint, want in haar normale hoedanigheid is het Duitse Sutcliffe een instrumentaal genreloos outfit. In het vrij stevige, springerige “Sonic Twist” neigt het nog wat naar Tortoise, maar als elders een accordeon en Morricone-mondharmonica opduiken, ontpopt Sutcliffe zich als een soort suffige postrockband voor feesten en partijen. Pseudo-intellectuele liftmuziek, met aardige, luie gitaarsolo’s, ietwat vergelijkbaar met de Italianen van Ronin. Singer/songwriter Phil Vetter helpt de band in opener “From Blue To Green” een handje met zijn fraaie Stuart Staples-croon. Zonder meer de meest geslaagde ‘cut’ van het album. De eerste remix, van ene Teleplay, is nogal typerend. De compositie sleept zich bijna vier minuten als vervelende, gedemonteerde krautrock voort, om dan toch nog met een fris idee te komen, in de vorm van een trancy strijktapijtje, waardoor ook de hi-hat, ineens gaat tinkelen. Dat geldt ook voor de belletjes in “D. Sensualization”, waar remixer Laszló Bertholini, het tempo opkrikt voor een leuke New Order-groove. Zo luistert deze gevarieerde collectie bij vlagen best lekker weg, maar heeft het uiteindelijk toch de diepgang van een pierebadje. Me dunkt, een vergelijking op gepast niveau.
mij=Beste Unterhaltung/Clearspot
Fijn toch, zo’n pierebadje? Houdt niet alleen de kinderen koel, maar ook papa’s voeten en papa’s bier. Ergo: als deze plaat ongeveer net zo klinkt als Sutcliffe’s debuut, dan kan ‘ie best z’n nut hebben.
die vergelijking met Ocobar is zo gek nog niet. 🙂