Als je, zoals ik, een grootverbruiker qua cd’s bent, dan is het onmogelijk om alle cd’s die je ooit draaide nog te herinneren. Diegene die blijven hangen zijn de hele goede cd’s (en die ik na het schrijven van mijn stukje ben blijven draaien) en de hele slechte. Wat hier tussenin zit, dat is de middenmoot die een roemloos einde in mijn cd-kast dreigt te sterven. Hier staan bijvoorbeeld de cd’s van The Hold Steady die ik tot op heden mocht bespreken. Er is weinig mis met hun typisch op Bruce Springsteen gebaseerde rock. Ik was er zelfs positief over, maar op de een of andere manier is het niet mijn ding. Daar verandert met hun nieuwe Heaven Is Whenever weinig aan. Inmiddels is hun keyboardman Franz Nicolay aan een solocarrière begonnen, maar de rest van de band gaat verder met wat ze tot op heden deden: degelijke liedjes maken. De hand op de foto en de titel Heaven Is Whenever komt bij mij wat wanhopig over, maar ik denk dat daar weinig reden voor is. Fans zullen deze release vast weer helemaal te gek vinden en toevallige voorbijgangers kunnen bij dit album prima aanhaken. Alleen zuurpruimen zoals ik willen nu wel eens echte vooruitgang willen horen bij deze band uit Brooklyn, New York, met liedjes die er net iets minder voorspelbaar uitknallen. Ik had bijvoorbeeld met weer liedjes willen horen als “Barely Breathing”.
mij=Rough Trade / Konkurrent