Als ik de naam van dat fijne festival Into The Great Wide Open lees dan is er al bijna geen ontkomen meer aan: ik zit onmiddellijk het nummer “Into The Great Wide Open” van Tom Petty And The Heartbreakers te neuriën. Ach ja, er zijn ergere nummers om in je hoofd te hebben. Erger is het dat het even uit was tussen Petty en zijn hartenbrekers. Hij werkte nog wel met enkele leden samen, maar verder leek het gebeurd te zijn. Vorig jaar was er een box met verzameld livemateriaal, nu is er eindelijk het eerste gezamenlijke studio-album sinds 2002. Op Mojo grijpt Petty meer naar de blues dan ooit en daar is helemaal niets mis mee. Integendeel, ik vind de veertien liedjes met een totale lengte van meer dan uur, die hij opnam tussen april 2009 en januari 2010, erg geslaagd. Door het gebruik van de blues is de link met Bob Dylan niet ver weg, maar ik moet ook denken aan de relaxte platen van J.J. Cale. Of er net zo’n grote hit inzit als “Into The Great Wide Open” waag ik te betwijfelen. De bombast is op afstand gehouden en Petty is op zijn puurst. Verbazingwekkend dat een album met deze lengte mij zo blijft boeien. Ik krijg er geen genoeg van. Ja, dat kunnen alleen de groten der aarde.
mij=Warner