VA – Punk Goes Classic Rock

“Hé, geinig!” dacht ik, toen er een cd met de titel Punk Goes Classic Rock uit de envelop rolde. Het label Fearless heeft in de afgelopen tien jaar een hele serie van dergelijke cd’s uitgebracht, waarbij punkbands steeds een ander genre onder handen namen. Ik zat me al te verheugen op lekker energieke, rauwe versies van classic-rocktracks, een soort The Spaghetti Incident? met rockklassiekers. Helaas blijkt het volstrekt tegenovergestelde het geval. Ten eerste zijn het geen punkbandjes. De wildste bands zijn een paar poppunkbands, dus zelfs voor Amerikaanse begrippen dekt punk de lading niet. Ten tweede doen ze hun best om als classic-rockbands te klinken. Tenminste, als je de Stones, Tom Petty en The Outfield (!) daar ook toe rekent. Klein probleempje: de songs dateren voor een flink deel uit de tijd dat de budgetten voor de originele platen nog huizenhoog waren. Dan heb je een flinke klus wanneer je Def Leppards “Pour Some Sugar On Me” en Bostons “More Than A Feeling” wilt coveren. De eerste, door The Maine, is dan ook faliekant mislukt, de tweede, door Hit The Lights, is nog enigszins acceptabel. Maar hoewel de meeste songs nog best redelijk uit de verf komen lukt het nergens om maar in de buurt van de klasse van de originelen te komen. Deze bands hadden volgens mij beter juist extra energie en vaart in de songs kunnen stoppen. Nu blijft het toch een beetje alsof je naar een anachronistische verzamelaar uit de jaren zeventig zit te luisteren. Destijds werden op verzamelaars de bekende hits nagespeeld door volstrekt onbekende studio-muzikanten, zodat de kosten lekker laag bleven. Nou is dit album ook niet op mij gericht, maar op emo- en neppunkpubertjes. Maar ik kan me bijna niet voorstellen dat die hier wèl blij van worden. Als in de cover van Queens “We Are The Champions” bij de zang aan de Auto-Tune-knop wordt gedraaid heb ik het in elk geval bij het vierde nummer eigenlijk al helemaal gehad….

mij=Fearless / Ada / Rough Trade