Wie denkt dat Brendan Perry een plotselinge nieuwkomer is die zomaar The Divine Comedy, Elbow, The Flaming Lips, Nick Cave, The National en Arcade Fire te kakken zet, die heeft het mis. Brendan Perry was de belangrijke helft van Dead Can Dance. Na The Eye Of The Hunter, zijn eerste soloplaat, heeft Perry zich volledig gestort op ‘Ark’ en zijn banden met Dead Can Dance en het onlosmakelijk verbonden 4AD-label even doorgesneden. Zijn eerste soloplaat was pure zelfreflectie, een ontdekking van de psyche van Perry. ‘Ark’ is een beschouwing op de huidige wereld en laat de verschillen horen tussen het Christendom en de Islam, het zogenaamde Westerse democratiedenken en het Midden-Oosten. Dat doet Brendan Perry in grootse songs die hij volledig elektronisch oppompt tot hymnen van een buitencategorie waar Utopia van Goldfrapp bij verbleekt. Het is dat Perry over bezwerende vocalen beschikt, anders hadden we met net zoveel gemak oude platen van C Cat Trance kunnen opzetten. Perry ging voor een epische plaat en dat is wat Ark is geworden.
mij=Cooking Vinyl / V2
Sorry hoor, maar Utopia van Goldfrapp verbleekt natuurlijk nergens bij.
Zelfs/vooral* niet bij Perry.
😉
(*doorhalen wat niet van toepassing is)
Zo, de stemming zit erin. 😉
Maar andre is dan ook de Voorzitter, Penningmeester en de Secretaris van de Goldfrapp-fanclub…
Ik spreek dan ook namens het gehele bestuur.
Perry gisteravond gezien in de Dom te Utrecht. Muzak is het beste woord wat je zijn muziek kunt noemen. Cheap klinkende elektronische beatjes, eenvoudig gitaarwerk, over de drum maar te zwijgen. Nee, zonder Lisa, is het een lege huls. Nietszeggende muziek.
Ik heb Lisa live gezien en dat was op zijn zachtst gezegd ook nogal bevreemdend