Caitlin Rose – Own Side Now

Ik schrok zelf een beetje van het gegeven. De editie van Into The Great Wide Open die komend weekend plaats gaat vinden is het eerste festival in pak ’em beet vijf jaar waar ik zonder (morele) File Under-verplichting naartoe ga. Geen voorbeschouwing, geen nabeschouwing, geen foto’s, niks. Ik vind het bijna eng. Gelukkig ga ik met mijn gezin en een stel goede vrienden. Zij zullen mij met plezier (en bier) ondersteunen dit weekend. Ik heb dan ook nog bijna geen flauw benul wat ik allemaal ga bekijken. Het kon wel eens de weg van de minste weerstand worden. Gewoon een beetje rond hobbelen en zien wat er op ons pad komt. Misschien dat ik nog wel een beetje lichte dwang uit ga oefenen. Zo lijkt de zaterdagmiddag me uitstekend om naar Caitlin Rose te luisteren. De drieëntwintigjarige zangeres uit Nashville heeft na een paar ep’tjes net haar debuutalbum Own Side Now uitgebracht en haar muziek lijkt me nu precies iets dat de hele karavaan waarmee we op tour gaan kan bekoren. Beetje singer/songwriter, dikke dot country, goede stem, niet al te lastige liedjes. Het verbaast me niet dat ze Linda Ronstadt als grootste invloed noemt, want daar schuurt ze met grote regelmaat langs. Sterke troef is haar stem. Van mij zou het wel net iets avontuurlijker mogen, of met minder twang. Niet voor niets spreekt een ingetogen track als “Things Change” me het meest aan. Rose kiest hierin net niet voor de voorspelbare afslagen en bovendien excelleert haar stem. Dat zou ze meer moeten doen. Het contrast met het vlijtig huppelende “That’s Allright” (een cover van een matig Fleetwood Mac-liedje) dat daarna volgt is behoorlijk groot. Beter is dan “New York City”, dat opvalt door zijn mooie meerlagige zanglijnen. Het zijn deze songs die mij doen vermoeden dat er meer in deze jongedame zit dan er nu uitkomt op Own Side Now. Je mag namelijk niet zomaar optreden op GWO, Take Root en samen met Phosphorescent en Deer Tick…

mij=Names / Rough Trade