Het derde en laatste deel van de trilogie is uit. Na het verlangende Hombre Lobo en het trieste End Times, komt nu het hoopgevende Tomorrow Morning. E heeft duidelijk zijn sores een plek gegeven en denkt nu met een positieve pet op. Hij is een “Hummingbird” en ontmoet een “Spectacular Girl” en “This Is Where It Gets Good”, want ze is “Oh So Lovely” en hij is “The Man”. Behoorlijk hoopgevende titels op Tomorrow Morning. En zo klinkt het ook, E zingt een octaafje hoger en je zou bijna zeggen dat hij vrolijk is, de wonderen zijn de wereld nog niet uit. Op Tomorrow Morning is alleen geen gitaar te bekennen, het zijn veelal keyboard en drumcomputer, soms bijgestaan door enkele strijkers. Dat maakt de nummers niet erg spannend, soms zelfs wat vlakjes, al blijft het wel heel erg duidelijk Eels. Dat maakt Tomorrow Morning niet de ideale afsluiter voor deze trilogie, daar had E wel meer uit kunnen halen. Het lijkt erop dat drie albums in twee jaar er net ééntje te veel is om het hoge niveau waar Eels normaal mee komt vast te houden. Of komt het doordat we niet gewend zijn dat E vrolijker klinkt dan ooit tevoren?
mij=Vagrant / V2