Future Islands – In Evening Air

Op zich niet vreemd dat een band die vroeger Art Lord & the Self-Portraits heette het nog eens probeert, maar dan met een iets betere naam. The Future Islands is een synthpop-band uit Baltimore met een bijzonder Brits geluid. Halverwege de opener had ik zelfs het idee dat ik een nieuw nummer van We Were Promised Jetpacks aan het beluisteren was, al zouden die Schotten de nerveuze synthklanken van Future Islands waarschijnlijk achterwege hebben gelaten. Naast de repetitieve synths en diepe bas is het vooral zanger Samuel T. Herring die opvalt. Niet alleen zijn de teksten op In Evening Air vrijwel zonder uitzondering zeer sterk, ook zijn ingetogen en vaak bijna gesproken zang is schitterend. Op momenten waar het te ingetogen dreigt te worden zet hij met het grootste gemak een schorre, Billy Idol-achtige strot op, zoals op hoogtepunt “Long Flight”. Op “Tin Man” klinkt hij als een overtuigende Tom Waits met Hot Chip als begeleidingsband. Het gruizige, instrumentale titelnummer leidt het tweede deel van het album in, met een sound die sterk aan vroege New Order doet denken. Met uitzondering van de zang dan, want in ieder nummer lijkt Herring een ander personage te willen spelen of een ander idool willen imiteren. Dit doet hij overigens wel op geheel eigen en vooral indrukwekkende wijze.

Mij=Thrill Jockey / Konkurrent