Tommy Gontie is Belg en nam wat liedjes op in de aangrenzende kamer van de slaapkamer van zijn dochtertje. Logisch dan dat Gontie geen nieuwe Reign In Blood opnam, maar een gitaarpopplaat in het verlengde van Lemonheads, Miss Antarctica en The Verve. Droompop, zegt men dan. Zeker als in een adem de slaapkamer van dochterlief en haar zoetste dromen erbij genoemd worden. Het gevaar bestaat dat songs die als pure geste voor kids worden geschreven, snel verdwijnen als sneeuw voor de zon. Kent iemand Nizlopi’s “JCB” nog? Garcia Goodbye is inmiddels een trio dat zweert bij vleugjes romantiek en melancholie. Het doet zijn best om in de buurt te komen van Novastar. Iets meer pas op de plaats, iets meer ingetogenheid en net wat meer meeslependheid missen hun uitwerking niet. De heren maken het af met een steeds luidere gitaarsound die het best te omschrijven valt als een rustige Muse zonder de hyperactieve uithalen van Matthew Bellamy. Het driejarige dochtertje is waarschijnlijk bij moeder gaan inwonen, de inboedel is verdeeld en er mag weer gerookt worden in huis. Geen slaapliedjes meer, maar een aanzet tot een alternatieve gitaarplaat in de beste traditie die de stad Boston in de jaren tachtig had. Het wachten is op een krat bier en een lading drugs.
mij=Goomah / Excelsior / V2
Gezien in Amsterdam met Nada Surf. Goed hoor! De plaat kende ik nog niet