Haldern 2010, Voorpret

Voor mijn gevoel is het niet zo lang geleden dat ik naar Haldern Pop ben geweest. Waaat? Is het al een jaar geleden? Maar dan is het weer tijd voor Haldern Pop! Geweldig! Met dit loopje in mijn hoofd trippel ik al een tijdje door mijn woning. De stemming zit er goed in, mag je wel zeggen. Als mijn laptop het nou ook nog eens zou doen, dan zou ik wel aan een voorpretstukje kunnen komen. Een paniekerige her-installatie later en….
Dit jaar komen er, tot mijn lichte verrassing, een hoop artiesten op Haldern die ik al ken. Dit is niet iets vervelends, maar dat betekent wel dat ik me in deze voorpret probeer te focussen (moeilijk voor mij soms hoor…zeggen ze) op dingen dat ik niet weet, want van de dingen die ik wel ken heb ik al behoorlijke voorpret!

mij=Door: Andrew
Oké dan, waar word ik dit jaar wel een beetje blij van? Gelijk op de eerste dag is dat de combinatie Beach House opgevolgd door Cymbals Eat Guitars. Ik denk wel dat ik een aantal rare dingen moet doen, want The Black Atlantic…Nederlanders, akoestisch, en mooi, dus stimuleren die handel, speelt elders. Hierna sneak ik wel weer de tent in voor I Blame Coco maar ik houd een slag om de arm: de vooroordelen die ik net opzij schoof zijn weer terug; illustere muzikale afkomst wil niet automagisch zeggen dat alle leden daarmee gezegend zijn, en heel veel remixen…ik weet het niet hoor (hoewel die door La Roux erg smaakvol uit mijn stereo komt moet ik zeggen!). Hierna ga ik naar huis, want Stornoway -band niet plaats- moet ik wel heel erg in de stemming voor zijn!
Wendy McNeill, daar word ik erg blij van. Ik wil er niet te veel over kwijt voor het geval ik de boel jinx, en het…euh…regent ofzo, maar ik zie veel van mijn muze Amanda Palmer hier, in de duister en de humor. Op de interwebs hebben ze het al over PJ Harvey. Komt dat echt door die accordeon jongens…moet dat nu echt dik er boven? Anyway dat wordt dus niet te lang lunchen, Dennis, anders missen we haar! Post War Years…wie waren dat ook alweer? Oh ja, Klub Radar! Die ongelooflijk gelukkige drummer! Goed, ik speel vals door iets te noemen wat ik al ken, maar dit is dan ook MIJN stukje, dus…Post War Years, want iemand (die drummer dus) die zo ontzettend straalt bij het doen van wat-ie leuk vindt, daar word je zelf ook blij van…toch? Maarre, daar ben ik dus niet bij vanwege leuke activiteiten op het mainstage! Ga ik nu weer steggelen? Ja! Delphic, Mumford and Sons en Beirut zijn verplichte kost. Wel bekend bij de meesten waaronder ik zelf, maar niettemin leuk/mooi/goed voor een feestje.
Daniel Benjamin, daar ben ik nog niet over uit, want zijn verplichte-bekendewebsite-info-stukje staat naar mijn mening stijf van de defeatism. Dat is een Engels woord dat min of meer het zonder verzet accepteren van tegenslag betekent. Gebrek aan inzet is niet het probleem, vindt de rest van het stukje op de site. Euh…ok. Ik houd daar niet van, mijnheer Stegeman, ook al bedoel je het met een knipoog. Ik ga dit -of helemaal niets vinden (de gepoetste stukjes op myspace zijn een beetje saai) -of heel erg gaaf (de videoclips laten meer zien). We shall see! Over dingen willen zien gesproken, Junip wil ik graag zien, maar ik vrees dat dit genot overgelaten moet worden aan de campinggasten of ik moet echt werkelijk strak staan van de espresso. Mooie liedjes, en ik had ze helaas gemist bij De Affaire…sukkel dat ik ben.
Portugal. The Man, daar krijg ik spontaan mooi-weer-gedachten van. Lekker op m'n dakterras met een espressootje (of twee). Hier wil ik graag even bij aanschuiven, en grote kans dat ik gelijk blijf tot en met Frightened Rabbit, want dit is eindelijk mijn kans om deze bevlogen Schotse band te gaan zien. Ga ik naar de Spiegeltent? Nee! Ik blijf gewoon voor Blood Red Shoes en Efterklang, maar als jij dat niet wilt: The Low Anthem maakt zeer mooie muziek, en Villagers tip ik ook op basis van hun London Calling-optreden eerder dit jaar. Ik kom later wel voor Bear in Heaven en Sleepy Sun. Daarna ben ik gelijk weer weg voor Yeasayer en… The National. Vooral van laatstgenoemde ga ik erg gelukkig worden, hoewel het vrij lang duurde voordat ik High Violet kon waarderen, en het verbaal gemasturbeer hierop van onder andere Kink komt me ook al tot het spreekwoordelijke “hier”. Haldern Pop gaat wederom fantastisch zijn, met als verwachte voorpretklapper Wendy McNeill.