Bijzonder sympathieke jongen, die James Cook van Delphic. Hij neemt alle tijd voor een gesprek in een rumoerige kleedkamer van Paradiso, waar hij samen met bandleden Matt Cocksedge en Richard Boardman de tijd tussen soundcheck en optreden probeert door te komen. Ik vraag of ze misschien nog in de tourbus naar de Brit Awards van de voorgaande avond hebben gekeken. Cook: ‘Ben je gek? Die Londense showbizz hypeflauwekul vinden we echt verschrikkelijk!’
Toch werd ook Delphic door de Britse muziekpers als een van de beloftes van 2010 de lucht in gehypet en massaal als “de nieuwe New Order” bestempeld. ‘Een wel erg voor de hand liggende vergelijking’ volgens Cook. ‘Als je gitaren met elektronica combineert en dan ook nog eens uit Manchester komt, is de link snel gelegd. Zelf zien we het eigenlijk niet zo. Bovendien kom ik zelf niet eens uit Manchester!’
mij=Interview: Blink
In eerste instantie speelde Cook in een gitaarband waarvan de naam 'te vreselijk is om te noemen'. Ook Cocksedge en Boardman speelden in een doorsnee indierockband met de twijfelachtige naam First Snowfight in the City Centre. 'Ik kende hun band en vond er eigenlijk geen zak aan.' Cook kan zich nog goed herinneren wanneer voor hem het keerpunt kwam: 'We zaten in de auto naar Glastonbury en mijn zus draaide Surrender van The Chemical Brothers. Die plaat maakte zo'n enorme indruk dat ik vanaf dat moment besloot me niet meer te beperken tot gitaarmuziek.'
Toen Cocksedge en Boardman kennis maakten met Cook op de universiteit was niet meteen duidelijk welke kant ze met Delphic op zouden gaan. 'We hebben alles echt tot in den treure besproken. De sound, de visuals, over alles wilden we het eerst eens worden. Tot op de dag van vandaag kunnen we echt uren praten over hoe we dingen gaan aanpakken.' Als belangrijkste invloeden op het geluid van Delphic noemt Cook bands als Orbital, 808 State en natuurlijk The Chemical Brothers.
De eerste single “Counterpoint” werd uitgebracht door het hoog aangeschreven Belgische technolabel R&S. Cook: 'Dat was echt te gek. Ik luisterde vroeger altijd zelf naar R&S/Warp-compilaties, dus het was een hele eer om zelf iets uit te kunnen brengen op dat label.' Inmiddels zijn de bandleden ook zelf een label begonnen, Chimeric, waarmee ze later ook platen van andere bands willen gaan uitbrengen.
Na de eerste single ontstond er een biedingsstrijd tussen de grote labels rondom de band. De telefoon stond roodgloeiend. Cook: 'Op een gegeven moment had ik zelfs Chris Martin van Coldplay aan de telefoon die ons vroeg of we misschien alsjeblieft bij het label van een vriend van hem wilden tekenen. Dat was wel behoorlijk maf. Aardige kerel, maar we hadden voordat hij belde al een andere keuze gemaakt.'
Het debuutalbum Acolyte van Delphic kwam in februari 2010 uit bij Polydor. Voor de productie was Ewan Pearson verantwoordelijk. Met Pearson klikte het nadat pogingen met andere producers op niets waren uitgelopen. Cook: 'Eerste keus was onze held Tom Rowlands van The Chemical Brothers. We zagen het helemaal zitten, maar toch klikte het gewoon niet. We hebben het ook nog met anderen geprobeerd, maar uiteindelijk bleek Pearson de enige te zijn die begreep wat we wilden bereiken.'
Hoewel de bandleden eigenlijk liever in de studio werken, wordt er flink wat opgetreden in 2010. 'Onze tourmanager zei dat er zo'n 150 optredens gepland zijn in 2010, echt een record voor ons.' Dat de band hierbij ook soms letterlijk uit zijn jasje groeit, bleek in Keulen, een week voordat ik ze sprak. Cook: 'Er was een veel te klein podium in die club. Ons drumstel en de twee toetsenborden pasten simpelweg niet op het podium, dus we moesten het optreden helaas cancellen.'
De avond na mijn gesprek met de band passen alle instrumenten gelukkig wel op het podium van de bovenzaal van Paradiso. Er wordt een euforische set gespeeld waarbij alle nummers vrijwel zonder pauze op hoog volume de zaal in dreunen. Op zich een prima optreden, maar ik kreeg toch de indruk van de zoveelste Britse hype die op Hollandse nuchterheid doodslaat.