Lowlands 2010 – Vrijdag napret

In een jaar waar het zelfs op Glastonbury en Sziget stralend weer was, hadden de weergoden het niet kunnen maken om het te laten regenen in Biddinghuizen. Gelukkig is dit ook niet het geval en is de regen en kou die de hele maand augustus teisterde als sneeuw voor de zon verdwenen op de eerste Lowlands-dag.

Eerste stop van de eerste dag is in de X-Ray, waar de keiharde dub van King Midas Sound weinig publiek en vooral veel verbaasde blikken trekt. Het is dan ook een vreemd drietal, met een sound die te hard en confronterend is voor de bezoekers die rustig willen opstarten. De toch al niet best gevulde zaal loopt dan ook snel nog leger. Ook wij verlaten halverwege de X-Ray om nog het laatste deel van het optreden van I Am Kloot mee te maken. Een stuk drukker daar en John Bramwells stem galmt geweldig mooi door de tent, maar de sfeer is er niet en de eenvormigheid van de muziek van I Am Kloot wordt pijnlijk zichtbaar.

mij=Door Blink. Foto's: George
Omdat we het schijnbaar geweldige optreden van Triggerfinger gemist hebben, wordt het festival voor ons pas echt knallend geopend met Katzenjammer. De vier Noorse meiden doen voor een vol veld waar ze het beste in zijn: een feestje bouwen voor een uitzinnig publiek. Tegen het einde van de set zingen worden zowel stukjes van “Play That Funky Music” als “Schipper Mag ik Overvaren” gezongen en laat zangeres Marianne Sveen horen dat ze een strot heeft niet absoluut niet onder hoeft te doen voor Janis Joplin.
Gelukkig kunnen we na Katzenjammer ook nog de laatste nummers van Selah Sue meepikken. Wat is er met die meid gebeurd? Vorig jaar stond ze nog als een schuchter meisje met akoestische gitaar en hese Duffy-stem op Motel Mozaique in Rotterdam, dit jaar staat ze voor een afgeladen Alpha als een ware souldiva het publiek te bespelen. Het concert is geweldig maar in mijn ogen net iets te gladjes, iets teveel richting de Anouks en Joss Stones van deze wereld. Ik vond Selah Sue stiekem eigenlijk leuker toen ze nog verlegen was, maar waarschijnlijk ben ik de enige in het publiek die deze mening is toegedaan.

De Broken Bells, de band van producer Danger Mouse en Shins-man James Mercer, spelen even later voor een halfgevulde Alpha. Wat vooral opvalt is het prachtige geluid in en buiten de Alpha, zelden zo'n kraakhelder geluid op een festival gehoord. Toch is de muziek en zeker ook de podiumpresentatie wat saaiig. We besluiten lekker in de zon op een heuvel naast de Alpha te gaan liggen en binnen vijftien minuten wordt duidelijk: Broken Bells maken de perfecte soundtrack voor een warme, lome zomermiddag en gezien de hoeveelheid joints om ons heen de perfecte muziek om stoned bij te worden.
Misschien moet je ook knetterstoned zijn om de muziek van Minus the Bear te kunnen waarderen, maar wij lopen na twee nummers gillend weg. Minus the Bear is ook minus goed geluid, minus fatsoenlijke nummers en dus al snel minus File Under verslaggever. De relaxsessie van Broken Bells zetten we vervolgens voort naast de Grolsch, waar Band of Horses een prima, degelijke show neerzet. Ligt het aan mij of klinken steeds meer bands alsof we ons in 1968 in San Francisco bevinden?

Iets meer spanning in de muziek vinden we gelukkig bij de show van het Belgische Balthazar, alweer de derde Belgische act die vandaag weet te overtuigen op Lowlands. Een goede strakke set die nu en dan aan onze De Staat doet denken maar iets minder hoekig is. En de band blijkt trouw aan België gezien het feit dat het publiek zowel met 'danku' als 'merci' wordt bedankt. Tegen het einde van Balthazar doen we nog een poging om bij Caribou in de X-Ray binnen te komen maar het is er veel te druk en vanwege een Loveparade-achtig sfeertje besluiten we dan maar eens Air te gaan opzoeken. Air begint indrukwekkend maar het klinische geluid wordt na een minuut of twintig toch eigenlijk best wel slaapverwekkend.
Van de kille electro van Air naar de duistere rock van Mark Lanegan is een flinke overgang. En van de engelenstem van Jónsi naar de diepe grom van Lanegan natuurlijk ook. Vreemd dat Lanegan op een buitenpodium geprogrammeerd staat omdat hij meestal in volledige duisternis optredens geeft en het is dan ook even schrikken om hem in daglicht te zien. Zelfs met omgekeerd petje blijft Lanegan een imponerende verschijning en als het geluid halverwege het tweede nummer volledig uitvalt waardoor de set onderbroken moet worden is dan ook behoorlijke paniek te bespeuren bij de geluidsman. De blikken van Lanegan naar de man achter de knoppen zouden ieder mens angst inboezemen. Gelukkig komt het snel goed en kunnen Lanegan en zijn gitarist doorspelen.

Nog meer oldtimers treden even later aan op het podium van Grolsch. The Specials hebben ruim dertig jaar na hun oprichting nog zoveel plezier in optreden dat zeker de helft van de tent binnen no-time op “Gangster” en “Too Much Too Young” staat mee te springen. Het blijft jammer dat Jerry Dammers niet meedoet, maar het enthousiasme en de jeugdigheid van Lynval Golding en Neville Staple maken alles goed. En geweldig zoals die Terry Hall er tussen staat. Zelden zo'n toonbeeld van totale vermoeidheid gezien. Zo'n man zou je het liefst lekker in bed leggen met een kruik en een goed boek. De tekst 'when you could be having fun with me' klinkt wel heel ongeloofwaardig uit zijn mond. Toch is zijn stem echt onmisbaar en zorgt hij mede voor een van de hoogtepunten van de eerste dag Lowlands.

We sluiten de avond af met dance in India. Opvallend hoe een relatieve nieuwkomer als Flying Lotus met gemak de hele tent weet te vullen. Zijn optreden is leuk maar niet zo spectaculair als ik had verwacht. Het echte spektakel in India begint enkele uren later, met Baskerville. De producers uit Haarlem hebben met Bart van Liemt (van The Sheer) een ware volksmenner op het podium staan, die het publiek een uur lang opzweept. Om vijf minuten voor het einde van de set nog steeds aan het publiek te vragen of ze er 'ready' voor zijn is misschien een beetje overdreven maar verder is zijn inzet aandoenlijk en krijgt hij het zelfs voor elkaar om iedereen in de tent op de grond te laten zitten om een paar seconden later weer massaal op te laten springen. Aandoenlijk om te zien hoe compleet uitgeput Van Liemt om de vijf minuten achter een van de speakers ineen zakt. Het optreden is loeihard, door Van Liemt ook leuk om te zien en met de vocale bijdragen van Pete Philly en Van Liemt zelf ook nog afwisselend. Geweldige afsluiter van de eerste dag.
Oh, en het leukste t-shirt van de dag was natuurlijk 'Tim Knol is Vet', de nieuwe officiële merchandise van de zanger die vandaag al om 11:45 de tweede dag van Lowlands zal openen.