Ho nou! The Obsidian Conspiracy begint niet met een majestueus intro of welke vorm van intro dan ook. De titel “The Termination Proclamation” doet anders vermoeden, maar ze zitten vanaf de allereerste seconde in recht-zo-die-gaat-hakmodus. De eerste drie tracks gaat dat bijna continu door. Het is geen DragonForce, maar ondanks alle krachtpatserij die er te horen is, valt vooral het gebrek aan variatie op. Vast fijn als je een avondje wilt headbangen, maar dat is een hobby die niet aan mijn contactlenzen besteed is. Het is continu Queensrÿche en Megadeth in overdrive, waarbij van songopbouw nauwelijks sprake lijkt. Op de technische vaardigheden en de productie is niets aan te merken, maar op de albumopbouw des te meer. De heren lijken steeds op weg naar de snelle en moddervette riffs, zelfs die enkele keer dat ze een beetje gas terugnemen, zoals in “Emptiness Unobstructed”. Misschien is dat wel vanwege zanger Warrell Dane, die in de rustige passages bepaald niet in zijn comfort zone lijkt te verkeren. Bij “The Blue Marble And The New Soul”, de enige ballad op dit album, lijkt hij maar een beetje wild te gokken met zijn stemgebruik. Ik ben toch van de categorie muziekliefhebbers die in de eerste plaats een goeie opbouw of een sterke hook wil horen, en liefst allebei. Bij Nevermore blijf ik een album lang vergeefs op zoek. Ach, misschien ben ik hier ook gewoon te oud voor.
mij=Century Media / Suburban