Porcupine Tree – Anesthetize

Normaal gesproken kun je vanuit de fotopit van de grote zaal van 013 uitstekend foto’s maken bij een concert. Da’s best fijn, drie nummers niemand tot last zijn en dan rustig weglopen en verder kijken vanuit de zaal. Ik dacht dat het wel goed zou komen toen ik vertraging had met de trein op weg naar het concert van Porcupine Tree in 013. Helaas dus. De pit was gevuld met filmcamera’s deze avond. Vanaf de zijkant probeerde ik er nog het beste van te maken in de tijd die ik nog mocht fotograferen. Dat viel niet mee, want ik vond het behoorlijk donker. Ik vreesde dan ook voor de kwaliteit van Anesthetize, de dvd die die avond en de avond erna opgenomen werd. Ik had duidelijk buiten regisseur Lasse Hoile gerekend. De lichtshow knalt niet hard en bezorgt je inderdaad geen zere ogen, maar Porcupine Tree komt zo, in het schemerdonker uitstekend tot zijn recht. Terwijl de band Fear Of A Blank Planet integraal speelt, switcht Hoile in precies het juiste tempo van podiumbrede views naar close-ups. Dat het geluid en de uitvoering dik in orde was, dat hoorde ik in 013 al wel, als Steven Wilson de mix verzorgt, levert dat nog een extra dimensie op. Niet alleen in 5.1 Surround, ook in gewone mensen stereo staat de band als een huis. Wat zo vanaf mijn bank gezeten nog meer opvalt, is dat Porcupine Tree nu ze (dixit Gr.R.) geen Pink Floyd-je meer spelen een geweldige rockband zijn geworden. Maak van dat geweldige overigens maar sublieme. Misschien zou Wilson nog wat meer de rockster uit mogen hangen, maar waarom zou hij eigenlijk? Dat zijn stem wat rauwer klinkt dan op cd, dat is wel genoeg. Hij krijgt bij zijn zang veelvuldig bijval van tweede gitarist John Wesley, die de perfecte aanvulling is aan de line-up van Porcupine Tree. Bijzonder portret op het podium blijft Richard Barbieri. Ik twijfel steeds of die man wel geniet, maar weiger te geloven dat ‘ie dat niet doet. Hij staat super geconcentreerd (of is het wel stoïcijns?) zijn ding te doen hoog achter in de hoek. Als na de FOABP-uitvoering de band de kleedkamer in gaat, gaat hij ook rustig door met aan knopjes draaien. Hij weet wel telkens weer die superbe sound uit zijn synths te toveren. In de encores die maar liefst mooi twaalf nummers duren, grijpt de band helaas niet verder terug dan tot songs van Signify. De keuze uit het aantal bovengemiddeld goede songs is ook bijna te groot als je het hele oeuvre van de band naloopt. Als ik uit de tweede helft nog prijsnummers aan zou moeten wijzen, dan zijn dat de afsluitende twee. De meesterlijke uitvoeringen van “The Sleep Of No Dreaming” (van Signify) en “Halo” (van Deadwing) laten nog eens goed horen waarom Porcupine Tree angstvallig hoog staat in mijn lijstje met favoriete bands ever.

mij=Kscope / Bertus