De eerste keer dat er een nummer van de nieuwe Spiritual Beggars voorbijkwam, had ik even het idee dat ik naar Zakk Wylde zat te luisteren. Niet alleen kent “Lost In Yesterday” (want dat nummer was het) eenzelfde logge gitaarriff als Wylde pleegt te gebruiken, de zang van de nieuwe zanger Appollo Papathanasio (Firewind) lijkt ook al op de voormalige Ozzy-axeman. Het is daarmee wel een stem die uitstekend past bij de muziek van deze Zweden. Ook al is het vorige album van vijf jaar geleden, qua sound is er niet zoveel veranderd. Het stonergehalte is zoals op de laatste albums niet al te hoog, het is echte seventies classic rock wat je hoort, inclusief uitstekend orgelwerk van Per Wiberg. Michael Amott mag dan het opperhoofd van deze band zijn, de anderen krijgen volop ruimte om zich te presenteren. Het voelt dan ook als een echt bandalbum, precies zoals het hoort bij seventies hardrock. Ja, je hoort voldoende invloeden, Zakk Wylde, Michael Schenker (“Concrete Horizon” lijkt nogal op diens “Desert Song” in riff en zanglijnen), Deep Purple, Whitesnake, maar die invloeden zijn samengesmeed tot iets dat voldoende eigen smoel heeft om te overtuigen. Ondanks de beperkte bandbreedte waarin Spiritual Beggars opereert, krijg je nergens het gevoel dat het op elkaar begint te lijken, dus compositorisch zit het wel snor. Het enige puntje van kritiek is dat er vijf jaar na het vorige album vooral meer van hetzelfde te horen is. Maar dat meer van hetzelfde is wel meer reuze lekkers.
Beggars-toetsenist Per Wiberg bracht een paar maanden geleden ook al een cd uit, met zijn (inmiddels tweemans)hobbybandje Mojobone. Wiberg is hier niet alleen verantwoordelijk voor de toetsenpartijen, maar ook voor gitaar, bas en zang. Zijn partner in crime op drums, percussie en zang is Marcus Källström. De bio wordt afgesloten met de merkwaardige zin ‘From start to finish, “Cowboy Mode” fails to disappoint’. Je zou natuurlijk ook kunnen zeggen dat ze overtuigen, dat is wat minder negatief en ook nog eens volstrekt terecht. Waar Spiritual Beggars niet meer als stoner kan worden omschreven is dat bij Mojobone juist het startpunt. Niet uitsluitend overigens, want de fraaie ballad “Shadow King” is eerder een progrocksong. Ook classic rock, funk en zelfs soul doen hier en daar hun intrede. “End Of Music, End of Story” is bijna Soundgarden – ware het niet dat de gitaar fraai gezamenlijk soleert met een sax! Eerst en vooral is het echter rock, voor stonerbegrippen buitengewoon toegankelijk bovendien. De compositorische verscheidenheid is aanzienlijk groter dan bij Spiritual Beggars. Meest verrassend is nog wel dat Wiberg als zanger, als gitarist en als bassist volstrekt geloofwaardig is. Nergens heb je het idee dat hij aan zijn grenzen zit. Van mij mag Wiberg er wel wat muzikanten bijzoeken en lekker op toernee gaan. Mojobone is de status van hobbybandje ver ontstegen.
mij=Spiritual Beggars: Inside Out / EMI; Mojobone: Hippodrome / Bertus
Ja allemaal leuk en aardig , maar Per moet vooral in Opeth zijn ding blijven doen!
Naaktslak: volgens mij houdt ‘ie van afwisseling, dus dat lijkt me geen probleem.