Dominee Peyton heeft zijn vijfde album afgeleverd en Gode Zij Dank, er is wederom niet al te veel veranderd in zijn kerkdiensten en preken. De Reverend vloekt, tiert en gaat tekeer met een vrolijkheid zoals we die niet van elke kansel af horen komen. Het enige verschil met het vorige album is een personeelswisseling: The Wages is de eerste plaat met nieuwe drummer Aaron “Cuz” Persinger. Maar ook deze nieuwe misdienaar doet zijn werk op dezelfde wijze als zijn voorganger: ter meerdere eer en glorie van Zijn Werkgever en diens plaatsvervanger-voor-de-duur-van-dit-album, Reverend Josh Peyton himself. De opgefokte bluegrass en country blijkt intussen een heleboel punkaanhangers gekregen te hebben, waardoor we bijvoorbeeld “Clap Your Hands” al aantroffen op de compilatie-cd voor de Vans Warped Tour 2010 (waar Reverend Peyton�s Big Damn Band figureert als sympathiek buitenbeentje naast illustere punkgrootheden als GBH, Alkaline Trio en Blink 182). En eigenlijk is dat helemaal niet zo gek: zagen we ook niet Hank Williams III steeds meer inspiratie uit punk en hardcore opdoen? Toch een punt van kritiek: de eenvormigheid steekt soms wel de kop op. Ondanks drie relatieve rustpunten (“Redbuds”, “Lick Creek Road” en afsluiter “Miss Sarah”) dendert het wel erg vaak in het zelfde boem-tsjakke-boem-tempo door. Maar een kniesoor die daar tijdens de feestelijke hoogmis op let.
Mij=Side One Dummy / Suburban