Bij het overlijden van Syd Barrett op 7 juli 2006 heeft er een klein mirakel plaatsgevonden. Vier van zijn ribben zijn uit zijn lichaam genomen en naar Canada vervoerd. Daar in Calgary zijn de ribben een half jaar lang bewerkt, tot zij samen de band Women konden vormen. Nog geen jaar later kwamen de heren met een gelijknamig debuut dat overliep van urgentie, psychedelische shitgaze. Reverb gitaarpop gevangen in galm en ruis die tegelijkertijd refereert aan Sonic Youth, Beach Boys en Syd Barrett in zijn minst nuchtere periode. Public Strain gaat verder daar waar Women ophield. Leek het debuut hier en daar nog een schetsboek van de vlegels, hier zijn de nummers meer uitgewerkt. En dit zonder enige vorm van scherpte te verliezen. Elf enorme eigenwijze popliedjes waar de gebroeders Wilson mid jaren ’60 zich voor in de handjes hadden geknepen, badend in een bad van drugs, ruis en feedback waarbij elk detail lijkt te kloppen. Dit is no shit lo-wave brillcream noisepop gaze waar zowel de ouderen als de jongeren die elke 7e juli even stilstaan bij het vergaan van die ene psychedelische popgod met een glimlach naar kunnen luisteren. Het gaat goed met het erfgoed, er is iets moois met die ribben gedaan.
mij=Jagjaguwar / Konkurrent